shkarko - Syri 3

jep Selzhenicini nëpërmes shembullit të Inokentijes, i cili në
fund të natës së parë të burgosjes do ta jepte çdo gjë vetëm
për një gjilpërë. Pra elaborimit policor të totalitarizmit
ideokomunist s’i duhen më shumë se nëntë net për ta dërguar
njeriun në rrethin politik të Luciferit. Në këtë faturë të gjuhës
politike s’ka qenë i mundëshëm liderizmi, as s’ka qenë e
mundëshme disidenca. Për këtë duhet të bëhemi të
vetëdijshëm, ta ruajmë dinjitetin njerëzor sa nuk është tepër
vonë. Për të arritur deri tek kjo gjendje e vetëdijës politike, së
pari duhet ta kurojmë, pastaj ta shërojmë gjuhën.
Ne duhet ta dimë se atëherë ishte ndryshe: figura e të
burgosurve politikë bëhej figurë e urrejtur, që si shpata e
Demokleut u rrinte kërcënueshëm mbi kokë të gjithëve, bile
edhe njerëzve, që mundoheshin të bëheshin të padukshëm
fizikisht e intelektualisht. Natyrisht se egoizmi i njeriut, atij që i
frigohet, jo vetëm i ndruhet por edhe e urren. Ugolini shqiptar,
në trekëndëshin gjuhësor të nje legjende politike, ngadalë e
krijon konceptin psikogjuhësor të fajit kolektiv. Njerëzit
frikësohen nga vërtëllimi i trekëndëshit politikogjuhësor andaj
shkojnë deri te mohimi dilerant. Të tjerët, ata që kishin “pozita
politike”, e denonconin dhe e mallkonin sinqerisht të
burgosurin politik duke e mbrojtur trekëndëshin e gjuhës
policore. Qielli i secilit katandisej nga reja e rrezikut politik.
Në këtë qiell politik klasifikoheshin tre lloje armiqësh
potencialë më së pari të zbuluar dhe të dënuar nga Lenini:
armikun ideologjik me kombësi ruse
armikun ideologjik nga marksistët ndërkombëtarë që
vinin në Mekën ideokomuniste për pelegrinazh. Këta
komunistë, nga vende të ndryshme të botës,
konsideroheshin spiuj potencialë deri në atentatorë
politikë
armiku më i rrezikshëm ishte armiku me kombësi
joruse e me nënshtetësi të BRSS-së, që s’ishin të