shkarko - Syri 3

173 Fobia politike e shkrimtarit
Kali i Trojës, si figurë e referencës së standardizuar
politikisht, s’kërkon më tepër se një psiqikë fataliste kolektive.
Aty, ku paraqitet Kali, krijohet fatumi kolektiv i vetvrasjes: “Ky
rrezik ishte në fillim, atëherë kur njerëzit mund të gënjeheshin,
të tërhiqeshin nga pamja e tij dhe ta fusnin brenda territorit të
qytetit. Por kjo kaloi.” 1) Rreziku ende s’ka kaluar definitivisht
derisa ekzistojnë në ndergjegjet e njerëzve dhe kohës shumë
mungesa. “-Jo Elena. Kjo është e keqja e përgjithshme që na
vjen rrotull dhe përpiqet të futet brenda nesh: bota e vjetër, me
të gjithë elementet e saj: diverzionin, pronën, paragjykimet,
hakmarrjen, pabesinë, tradhëtinë. Ndërgjegjen e keqe të
kohës sonë.” 2)
Të gjithë këta faktorë, të numëruar decidivisht,
korrespondojnë sakt me rrezikun që i kanosej Shqipërisë
sockomuniste. Brenda barkut të Kalit zien koalicioni
historikoideologjik kundër “socializmit më të mirë në botë”, dhe
përballë këtij koalicioni sfidonte jeta e qetë e plot ngjyra,
triumfale, brenda Kryeqytetit të Shqipërisë sockomuniste.
Definicioni i referencës politike të socializmit është shumë i
qartë: Partia e ruan grigjen-popull të mos bie në fatumin e
shtetasve të fantaksur të Trojës dhe të mos e shoh kurrë ujkun
e Lekë Dukagjinit.
Pas këtij definicioni të Socializmit kopeja shqiptare
s’guxonte të bënte këtë pyetje: gjatë gjithë historisë
iliroshqiptare, prej Dhimitër Farës e deri te fatosët e kopshteve
të sotëm, kush ka sjellë më shumë kuaj të Trojës në Shqipëri
se Partia e Punës? Kësaj lloxhmie kuajsh do t’i mjaftojnë të
gjithë kuajt bashkëideologjikë sllavë, mongolezë,
vietnamezë,kinezë e kubanë, deri tek rosinantët e Partive të
renovuara marksiste leniniste. Por as shkrimtari, Ismali
Kadare, as kopeja shqiptare këtij komunizmi s’ia kanë
1 Ismail Kadare, “Përbindëshi”, Prishtinë 1990, fq. 38
2 Ismail Kadare, “Përbindëshi”, Prishtinë 1990, fq. 38