shkarko - Syri 3

209 Identiteti i historisë dhe i historianit
mundur të jetë kurrë shkrimtar. Pikërisht këtu lugatoset
egoizmi i identifikimit të historianit me shkencëtarin, i cili
figurat e “dyshimta” i ka zvogluar në permasa të xhuxhit politik
para Goliatit marksistleninist. Mënyra e të menduarit, struktura
e gjymtuar e fjalës, brendia e tekstit, kushtëzojnë diferencat e
mëdha të mësuara më tepër në arkivat e bodrumeve policore
se sa në “bibliotekat historike”. Fatkeqsisht ky proçedim i
historianit të Partisë edhe sot kur flasim kaq tepër për
demokracinë, pretendon të paraqitet i vetmjaftueshëm.
Inercioni i egoizmit të historianit brenda arkivit ideokomunist,
nuk i lejon çvendosjen kualitative në favor të demokracisë
sepse me këtë akt, ky historian trimërisht do ta vriste vetveten.
Inicimet më të reja, mjaft diletante, të botuara në
shtypin periodik, mbase të hipertrofuara kombëtarisht,
pretendojnë zbulimin e asaj pjesës më të anatemuar të
historisë shqiptare. Me vetëdije apo spontanisht, në këtë
marketing historik të shtypit periodik, zë fill akuza malicioze
nacionaliste kundër historianëve të Partisë. Objektivisht do të
qëndrojnë larg konstatimit se inicimet e diletantëve
nacionalistë për tema tabu të historisë shqiptare, janë më të
nivelizuara shkencërisht se referencat e historianëve të
Partisë. Vetvetiu dualizmi i mendimeve që provokohet nga
situatat e sotme politike dhe situatat e djeshme politike,
historianin e Partisë e nxjerrin më të nënçmuar se gazetarin.
Përkundër kësaj të vërtete, ky historian, sot e gjithë ditën,
s’arrinë më largë se të bëjë disa riparime në histori;
fatkeqsisht me të njëjtat mjete të vjetruara gjuhësore e
intelektuale.
Në kohën e monizmit partiak historiani ka qenë i
shtrënguar të shërbente me shenjues dhe të shenjuar
gjuhësorë sipas mostrës së caktuar nga arkivat policore. Këto
struktura mikrotekstuale e kishin bazën e barazimit të të gjithë
tekstit dhe figurave historike sipas trekëndëshit ideologjik: