AAS 70 [1978] - El Vaticano

226
Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
terum Sarbelius altero consumpta anno, in eodem coenobio vota sollemnia
nuncupavit de oboedientia, castitate, paupertate servanda, anno 1853;
atque tum, cum esset quinque et viginti annorum, monasticam etiam
vestem induit. Cum autem religionem illam professus esset, missus est
a suis moderatoribus in monasterium Sancti Cypriani Kfifanense, in
quo eo tempore scholae universi Ordinis Libanensis Maronitarum pa-
tebant; ibique ductu Servi Dei ISTehmètallah Kassab El-Hardini, cuius
iam coepta Causa beatificationis, studiorum curriculum confecit : litte­
rarum humanarum nempe, atque philosophiae ac sacrae theologiae, ma­
gna semper cum laude. Post autem haec, die tertio et vicesimo mensis
Iulii, anno 1859, est sacerdotio initiatus, in urbe Bkerké, in qua Maro­
nitarum Patriarcha sedem habebat, tandem voti compos; atque statim
iussus est in monasterium Sancti Maronis Annayense proficisci, ubi per
longa, sedecim annorum spatia communem monachorum vitam vixit, an­
tequam, ut erat in optatis, eremiticum institutum caperet. Quod sane
cum anno 1875 impetravisset, recessum eiusdem monasterii Sancti Ma­
ronis petiit, ibique reliquum vitae tempus omne vixit. Ceterum, ut
rectissime aetatem egerat, ita vitae tempora, post annos viginti tres,
sanctissime complevit, die quarto et vicesimo mensis Decembris, anno
1898, quo ad quietum caeli portum serena navigatione pervenit. Cor­
pus eius intra monasterii saepta conditum, incorruptum mansit atque
sudore manavit ad annum usque 1965, quo Beatus declaratus est. Iam­
vero, si nunc ad eius virtutes animum, etsi breviter, attendamus, fa­
cile reperiemus gratiam Dei in illo non fuisse vacuam (cfr. 1 Cor. 15,
10). Qui profecto cum domi, in pagulo suo, pius, integer, simplex, in-
genuus fuit, tum in coenobio omnimoda oboedientia nituit, quasi arbi­
trio suo careret ; eo, ut non solum, ut aequum, moderatoribus suis
morem gereret, sed etiam cuivis Fratrum sodalium, in quibus Christum
videbat, quos et venerabatur. Ac certo statui potest numquam eum, qua
erat humilitate, aut aliquid aegre tulisse ab iis, aut alicuius dicta facta
vel minime carpsisse. Eius castitas, ut ad illam transeamus, tam sancta
fuit, ut sive in domo, sive in coenobio, sive in recessu, sive ubique lo­
corum erat, in omnes colluceret. Paupertas tandem tam aspera, ut abs-
tinentissimos quosque Ecclesiae sanctos coaequaret, utpote qui victu,
veste, tecto uteretur tenuissimo, pauperrimus inter pauperes. Ceterum,
non dubitabat quin ditissimus esset, si rebus omnibus abdicatis, in uno
Deo acquiesceret. Virtutes has principes, quasi ancillae, omnes illae se­
quebantur quae sunt monachorum propriae. Atque primum pietas, quae