Minority v subsytéme kultúry

– pora roku, bezpieczeństwo – wpływają ujemnie na poziom udziału osób dorosłych w wysiłku fizycznym (mniejszaaktywność dorosłych zimą; niechęć do uprawiania ćwiczeń fizycznych w miejscach, które mogą być niebezpieczne,w parku, lesie itp.);Ostatnią grupą czynników są cechy aktywności fizycznej, do których zalicza się:– atrakcyjność ćwiczeń;– intensywność ćwiczeń;– objętość, częstość i czas ćwiczeń.Osoby dorosłe rezygnują najczęściej z udziału w różnych programach aktywności fizycznej z takich powodów jak: brakczasu, brak motywacji i postępów, mały wpływ uczestników na program ćwiczeń, zbyt wysokie koszty, zbyt duża odległość domiejsca ćwiczeń, nadmiar masy ciała, palenie tytoniu, wysokie ryzyko kontuzji, brak wiedzy o znaczeniu ruchu dla zdrowia.Jako powody podejmowania aktywności fizycznej osoby dorosłe wymieniają najczęściej: poprawę sprawności funkcjonalnejorganizmu, pozbycie się nadmiaru masy ciała, zalecenia lekarza, poprawę wyglądu zewnętrznego, poprawę samopoczucia,lepsze radzenie sobie ze stresem, mocniejszy sen 371 .Starość, jako naturalna faza życia, stanowi ostatni okres w ontogenezie człowieka. Według wielu badaczy zajmującychsię zagadnieniami gerontologicznymi, jednym z bardziej istotnych problemów, jakiemu muszą stawić czoło osoby starsze, jestkwestia nadmiaru czasu wolnego oraz wzorców, jak ten czas zagospodarować. Popularyzując wśród osób starszych aktywnośćpod każdą postacią, która jest czynnikiem wpływającym pozytywnie na stan zdrowia, jesteśmy w stanie poprawić nie tylkowizerunek starości, ale faktycznie jej jakość 372 .Aktywność fizyczna starego człowieka jest stymulatorem jego sprawności w ogóle, umożliwia osiąganie wyznaczonychcelów, ułatwia udział w utrzymaniu kontaktów społecznych, jest warunkiem w kształceniu ustawicznym, umożliwia ogólniedobrą adaptację w środowisku, jednym słowem – decyduje o jakości jego życia. Tak więc problemy rekreacji ruchowej osóbstarszych, jej miejsca i roli w stylu życia i w starzeniu się człowieka są bardzo znaczące, a konieczność holistycznego podejściaw działaniach edukacyjnych ukazuje złożoność problemu 373 .Siedzący tryb życia, znaczne ograniczenie aktywności ruchowej zmniejsza dobowy wydatek energii, nie obciążając dostateczniemechanizmów adaptacji wysiłkowej, powoduje obniżenie wydolności fizycznej ustroju. Aby zachować równowagę bilansuenergetycznego, w ślad za zmniejszającym się dobowym wydatkiem energii, należałoby ograniczyć spożycie pokarmów,a tak się nie dzieje. Nie tylko spożycie nie ulega zmniejszeniu, ale wzrasta ponad potrzeby biologiczne. Zmieniła się na niekorzyśćtakże struktura przyjmowanych pokarmów.Mimo że rekreacja ruchowa odgrywa tak istotną rolę w życiu człowieka, większość osób starszych nie podejmuje żadnychsystematycznych działań ruchowo aktywizujących organizm. Często działania te są sporadyczne, chaotyczne i przypadkowe.Ostatecznym celem rekreacji ruchowej osób starszych jest poprawa jakości ich życia. Realizacja tego celu wymaga podejmowanianie tylko działań edukacyjnych, ale także organizacji politycznego, ekonomicznego i środowiskowego wsparciasprzyjającego upowszechnieniu się pożądanych stylów życia, w których aktywność ruchowa będzie występowała jako kategorianiezbędna. Przyszłe rozwiązania organizacyjno-programowe związane z rekreacją ruchową powinny wypływać ze wzajemnejintegracji programów, struktur i zadań sektora edukacji i kultury fizycznej, służby zdrowia, organizacji społecznych, wyznaniowych,mass mediów.371 DRABIK, J. Promocja aktywności fizycznej. Gdańsk: AWF, 1997.372 KOZŁOWSKI, S. – NAZAR, K. Wprowadzenie do fizjologii klinicznej. Warszawa: PZWL, 1999.373 DĄBROWSKI, A. (ed.). Zarys teorii rekreacji ruchowej. Warszawa: ALMAMER Wyższa Szkoła Ekonomiczna, 2006, s. 110.195