Verslag - NG Kerk in Oos-Kaapland

egin om by die Algemene Sinode n aanbeveling te maak tov die hertoetrede van die NG Kerk tot die
WRK.
*4 Ter motivering van die aanbeveling van die Moderamen word die volgende inligting gegee:
Inleiding
Die Wêreldraad van Kerke (WRK) het in 1948 in Amsterdam (Nederland) tot stand gekom toe 147 kerke
byeengekom het met die doel om Christelike kerke wat die Here Jesus Christus, volgens die Skrifte, as
God en Verlosser aanvaar , in een wêreldwye liggaam saam te snoer. Dit was die kulminasie van
ekumeniese inisiatiewe wat reeds teen die einde van die 19de eeu begin is en vroeg in die 20ste eeu n eie
dinamiek ontwikkel het. Drie ekumeniese liggame het gedurende die eerste drie dekades van die 20ste
eeu tot stand gekom: die Internasionale Sendingraad (as uitvloeisel van die eerste
Wêreldsendingkonferensie in Edinburgh, 1910), die Life and Work-organisasie wat in 1925 gestig is om
kerke in staat stel om hulle geloof saam uit te leef en om praktiese diens in die samelewing te lewer, en die
Faith and Order-organisasie wat in 1927 in die lewe geroep is om aan leerstellige en kerkordelike sake
aandag te gee. In 1948, kort na die Tweede Wêreldoorlog, het laasgenoemde twee strome verenig om die
WRK te vorm. Die Internasionale Sendingraad het aanvanklik as afsonderlike liggaam bly bestaan, maar is
in 1961 uiteindelik ook in die WRK opgeneem, as die Kommissie vir Wêreldsending en Evangelisasie.
Sedertdien het die WRK gegroei as die grootste en mees verteenwoordigende ekumeniese liggaam op
aarde, wat kerke vanuit vrywel alle Ortodokse en Protestantse gemeenskappe (Anglikane, Baptiste,
Gereformeerdes, Lutherane, Metodiste en talle ander) op ses kontinente aan mekaar verbind. Die Rooms-
Katolieke Kerk is nie n formele lid van die WRK nie, maar het die afgelope dertig jaar op talle terreine
saamgewerk. By vrywel alle byeenkomste, werkswinkels, vergaderings van die Sentrale Komitee en
volvergaderings van die WRK, is verteenwoordigers van die Rooms-Katolieke Kerk aanwesig. Die
hoofkantoor van die WRK is in Geneve (Switserland).
Die NG Kerk en die WRK
Die NG Kerk (N H of G Kerk) van Transvaal - asook die Ned Herv Kerk - was stigterslede van die WRK in
Amsterdam (1948). n Paar jaar later later het die Kaapse N G Kerk ook lidmaatskap aanvaar. In dié tyd het
N G Kerk- afgevaardigdes n gewaardeerde rol in die bedrywighede van die WRK gespeel. Gedurende die
vyftiger jare het Ds C B Brink vir ses jaar lank op die Sentrale Komitee van die WRK gedien. Akademici
(proff Ben Marais, G B A Gerdener, en ander) het by meer as een geleentheid as sprekers of adviseurs by
WRK-vergaderings opgetree.
Met die Cottesloe-konferensie (Desember 1960), waar Suid- Afrikaanse lidkerke van die WRK byeengekom
het om oor die roeping van die kerk in die verslegtende rasse-situasie in die land - veral na die Sharpvillegebeure
(1960) - te praat, het die verhouding tussen die NG Kerk en die WRK egter in n krisis beland. Die
kritiese stem van Cottesloe was vir die groot meederheid van predikante en lidmate van die NG Kerk
onaanvaarbaar en het die sinodes van Transvaal (1961) en Kaapland (1962) besluit om hul lidmaatskap
van die WRK op te sê. Van die kant van die sinodes van die OVS en Natal is ook druk uitgeoefen. Die
sinodes van die NG Kerk was op die punt om in een kerkverband te tree (1962). Die kerke in die Vrystaat
en Natal het dit duidelik gestel: as die Transvaalse en Kaapse kerk nie uit die WRK tree nie, sien hulle nie
kans om voort te gaan met die verenigingsproses nie.
Gedurende die sewentiger en tagtiger jare was daar min kontak tussen die WRK en die
NG Kerk. Standpunte wat in die kringe van die WRK oor sosio-ekonomiese én ook teologiese sake gestel
is, het hewige kritiek in NG Kerkkringe ontlok. Toe die WRK sy Programme to Combat Racism in die lewe
geroep het om slagoffers van apartheid by te staan, was die breuk finaal. Dit was n tyd toe sake in Suid-
Afrika deurmekaar geloop het en die WRK met sekere leiersfigure en hulle standpunte aanstoot gegee het.
Nuwe ontwikkelinge
Gedurende die negentiger jare het die WRK baie aandag aan sy agenda, sowel as aan sy strukture, gegee.
Met die oog op die rol van die kerke in die nuwe millennium wou die WRK sy lede op die pad van herlewing
en vernuwing, asook n nuwe betrokkendheid by die nood van die wêreld, begelei. Die getuienistaak van
die kerk moes n nuwe impetus kry. Intussen het die teologiese klimaat ook verander. Die jarelange
spanning tussen ekumeniese kerke en evangeliese kerke was aan die verander. Die ecumenicals het al
meer, soos in die jare ná 1948, die getuienistaak van die kerk om Jesus Christus as verlosser aan die
wêreld voor te stel begin beklemtoon. Die evangelicals, weer, het besef dat die sosiale betrokkendheid
van die kerk deel van die evangelie-boodskap is. By die WRK se wêreldsendingkongres te San Antonio
(1988) het prof David Bosch n groot rol gespeel om dié twee groepe by mekaar uit te bring.
Intussen het die samestelling van die WRK ook drasties verander. In1948, met die stigting van die WRK,
was twee-derdes van die lidkerke Westerse Kerke uit Europa en Noord-Amerika. Vandag kom twee-derdes
van die lidkerke uit Afrika, Asië en Latyns-Amerika. Vroue én ook die jeug speel n al groter rol in die
werksaamhede van die WRK. Daar word met sorg toegesien dat hulle in die bestuur van die WRK ook in
Ï Î