Verslag - NG Kerk in Oos-Kaapland

juis op grond van sy beloftes en trou dat hulle uit genade gered word. Dit sou dus nie werk om hierdie
tweede doop onderskeidend n bekeringsdoop te noem nie.
2.2.4.2 Die getuienis-doop: Hierdie naam vir hierdie doopgeleentheid het skynbaar die bedoeling dat
mense voel hulle te jonk was toe hulle gedoop is en dat hulle daarom daarin nie n keuse gehad nie selfs
dat hulle ouers se lewe en begrip van die doop toe nie op n aanvaarbare geestelike peil was nie. By baie
is daar egter nie eers n vraagteken of hulle doop geldig is of nie. Al wat hulle nou voel is dat hulle die
behoefte het om n getuienis te lewer daarvan dat hulle die doop (beloftes van God) aanvaar.
Gehoorsaamheid dien ook hier as n baie belangrike motief: Hulle wil aan God gehoorsaam wees deurdat
hulle die tekste in die Bybel so verstaan dat hulle eers moet glo en dan gedoop word. Dit moet dus dien as
n teken van die feit dat hulle van hulle kant af n aksie uitvoer op grond van n Bybelse verpligting of
opdrag.
Nou beweer baie voorstanders van hierdie argument dat so n doophandeling nie die verbondsdoop
verwerp, of in die plek daarvan kom nie. Hulle meen dat hulle gelyktydig die verbondsdoop sowel as die
getuienisdoop kan aanvaar. Maar, dit is tog duidelik dat hulle met laasgenoemde iets meer wil doen/hê as
die verbondsdoop, sodat hulle gerus sal wees dat hulle die regte ding gedoen het.
Vraag is: Hoe kan so n standpunt eerlik voorgee dat hierdie doop-aksie nie n negatiewe siening van die
kinderdoop veronderstel, of dan ten minste tot gevolg gaan hê nie? Dit is moeilik om te verstaan hoedat
diegene wat hierdie argument aanvoer, naamlik dat so n herdoop nie die verbondsdoop vervang, of in n
minderwaardige lig stel nie, met alle eerlikheid hierdie soort standpunt kan handhaaf. Dit kan geen twyfel
laat nie, dat indien die NG Kerk hierdie soort doopgebruik aanvaar, dit op die lang duur die einde sal
beteken van die (kinder-) verbondsdoop. Teologies is hierdie standpunt dus net nie eerlik en logies
houdbaar nie.
2.2.5 Herdoop is on-Bybels
In die argumente teen die doopbeskouing van die NG Kerk, word baie staat gemaak op direkte verwysings
(tekste) in die Bybel na die geloofsdoop of grootdoop. Dan word gesê dat n mens nie die doop van kinders
in die Bybel aantref nie. Die punt is egter dat, indien n mens in die Bybel sou wou gaan soek na tekens
van n herdoop, sou ook dit verniet wees. Die Nuwe Testament ken nie so iets soos n herdoop nie.
Trouens, die blote moontlikheid van herdoop is onmoontlik op Bybelse grondslag.
Dikwels word in hierdie verband verwys na Hand 19:1-6 waar ons lees van n klompie gelowiges wat
Paulus in Efese aantref. Hulle het egter nog nooit van die Heilige Gees gehoor nie, en was nog net gedoop
met die doop van Johannes (die Doper wat ook vir Jesus gedoop het). Daarop is hulle gedoop in die
Naam van die Here Jesus, waarna hulle die hande opgelê is om die Heilige Gees te ontvang.
Ten minste twee vrae dring hulle aan n mens op hieroor:
1 As die bevel was, doop hulle in die Naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees soos wat ons
tot vandag oral doen, is dit interessant dat hulle hier gedoop is net in die Naam van die Here Jesus. Daarna
is die Heilige Gees aan hulle gegee met die oplê van hande. Daar was dus aanvanklik, net soos met die
nagmaal, nie absolute eenvormigheid rondom die bediening van die doop nie, asook die beskouing daaroor
nie.
2 Die feit dat hulle weer gedoop is, was n duidelike teken daarvan dat die eerste doop nie as geldig, of as
toereikend beskou was nie. Die Johannese doop was dan ook nie dieselfde as die Christelike doop nie
ten minste om twee redes: Eerstens was dit n bekeringsdoop, en tweedens kon dit nie n teken van
verlossing wees nie, aangesien Jesus ten tyde van Johannes se lewe nog nie aan die kruis gesterf het nie.
Hier is dus wel sprake van n herdoop , maar dan juis met die veronderstelling dat die eerste doop
ontoereikend, ongeldig was. Hier is hoegenaamd nie sprake van die oordoen van die Christelike doop nie.
Die gereformeerde doop-beskouing moet verder ook verstaan word in sy historiese konteks waar dit
geformuleer is teenoor die sakramentsbeskouing van die Rooms-Katolieke kerk. Vir die reformasie was dit
belangrik om enige moontlike meganiese sakramentsbeskouing af te wys. Dit was hulle interpretasie van
die Roomse sakramentsbeskouing dat mens outomaties gered word deur die gebruik van die sakrament,
wanneer die genade dan ingestort word deur die tekens. Hierteenoor wou die reformatore die doop nuut
verstaan as n genadedaad van God. Hierdie genadedaad van God word so deur die groeiende en
voortdurende toe-eiening van hierdie beloftes in die mens werksaam deur die geloof, insluitende bekering,
konfirmasie, belydenis en dade van dankbare gehoorsaamheid en toewyding. Daarom ook die
belangrikheid van die openbare aflegging van belydenis deur die dopeling. Maar, nêrens het die
reformatore, wat oorspronklik katolieke was, hulle eie doop in die Naam van die Drie-Enige God
bevraagteken in die sin dat hulle hulleself laat herdoop het nie. Die doop as handeling van God het hulle
aanvaar, selfs al het hulle die betekenis van die teken as waarborg en seël van God se verbintenis anders
verstaan as binne die Roomse Kerk.
ÌÍ