3. Uluslararası Beyaz Et Kongresi

pek bir tepki almazken transgenik bitkiler olarak da bilinen genetiği değiştirilmiş ürünlerin
tarımda kullanımı AB ülkelerinin bir kısmı ve Türkiye gibi bazı gelişmekte ülkelerde olumsuz
karşılanmaktadır.
Aslında biyoteknolojik uygulamalar yani canlı organizmaları kullanarak yeni ürün ve hizmetlerin
geliştirilmesi binlerce yıldır insanlığın hizmetindedir. İnsanlar çevrelerindeki olayları gözlemleyip
neden sonuç ilişkilerini ortaya koydukça biyolojik varlıkları daha iyi tanımış daha sonra da
hücresel düzeyde yani moleküler düzeyde sorularının yanıtlarını bulmaya başlamıştır. Dolayısı
ile sütten yoğurt ve üzüm suyundan şarap üretimi gibi fermantasyon teknikleri ile başlayan süreç
bugün moleküler biyoloji çalışmalarındaki hızlı gelişmeler ile genetik mühendisliği ve hatta
sentetik biyoloji gibi yeni alanlara evrilmiştir.
Transgenik ürünlerin 2014 yılı sonu itibariyle 28 ülkede 185.1 milyon hektar alanda
üretildiğini görüyoruz. Tarımla doğrudan uğraşmayanların daha kolay kavramaları açısından
bunu dünyada tarım yapılan alanların % 12’sine tekabül ettiğini söyleyebiliriz. Bu genetiği
değiştirilmiş ürünlerin de çoğunlukla bazı herbistlere dayanıklı soya fasulyesi, bazı böceklere
ve/veya herbisitlere dayanıklı mısır ile pamuk ve herbisitlere dayanıklı yağlık kolza olduğunu
görüyoruz. Bazı ülkelerde virüslere dayanıklı papaya ve kabak ile son olarak geliştirilen
lepidopter (tırtıl) zararlılarına dayanıklı patlıcanın ekim alanları ise oldukça sınırlıdır. Öte
yandan, bir Avrupa firması tarafından geliştirilmiş olan herbisite dayanıklı şeker pancarı AB
ülkelerinde yetiştirilmezken ABD şeker pancarı ekiminin % 95’i bu transgenik şekerpancarı ile
yapılmaktadır.
Transgenik ürünlerin tarımını yapan çiftçilerin sayısı 18 milyon olup bunların önemli bir kısmı
Hindistan, Çin ve Pakistan’da böceklere dayanıklı pamuk yetiştiriciliği yapan küçük çiftçilerdir.
ABD, Brezilya, Arjantin ve Kanada gibi ülkelerde büyük tarım işletmelerinin hemen tamamı
bazı herbisitlere dayanıklı soya fasulyesi yetiştirmektedirler.
GDO tartışmalarında, teknoloji karşıtları sıkça GD ürünlerin verimi artırmaya yardımcı
olmadığını hatta düşürdüğünü, keza pestist kullanımının da GD ürün ekimiyle önemli düzeyde
arttığını iddia ederler. Bu iddialarını desteklemek için bilimsel yayınlara atıfta bulunmayı da
ihmal etmezler ki bu yönde sonuçların bulunduğu da bir gerçektir. Tabii bu teknoloji karşıtları
“cımbızlama” yöntemiyle bu tip yayınları bulup göstermekte pek mahirdir. Ancak, 1996 yılından
beri bu GDOları yetiştiren milyonlarca çiftçinin hiç aklı yok mudur ya da hiç hesap kitap da mı
bilmezler? Elbette ki akılları da vardır; hesap kitap da bilirler ve GD ürünlerin şu veya yararını
gördükleri için de bu GDOları ekmeye devam etmektedirler.
Göttingen Üniveristesi’nden iki uzman araştırmacı 1996 yılından beri dünyada genetiği
değiştirilmiş soya, mısır ve pamuk üretimlerinin tarımsal ve ekonomik etkileri üzerinde yapılmış
olan toplam 147 bilimsel çalışmayı ele alarak bunların meta analizini gerçekleştirmişler. Dünyada
yaygın olarak üretimi yapılan bu GDOların ağırlıklı olarak herbistlere tolerant soya, mısır ve
pamuk ile böceklere dayanıklı pamuk ve mısır olduğunu hatırlatalım. Çalışmada, genetiği
değiştirilmiş kolza, yonca, papaya ve şeker pancarı gibi daha kısıtlı alanlarda yetiştirilen ürünler
ele alınmamış. Yapılan analizler ile genetiği değiştirilmiş ürün yetiştiren çiftçilerin ürün verimi,
pestisit kullanımı, pestisit maliyeti, toplam üretim maliyeti ve çiftçi kârlılığı ortaya konulmuştur.
151