George Orwell - 1984

liyorduk ki? Yerçekimi diye bir şey olduğunu nereden
biliyorduk ki? Geçmişin değiştirilemez olduğunu nereden
biliyorduk ki? Madem geçmiş de, dış dünya da yalnızca
zihinlerdeydi, madem zihin de denetlenebiliyordu,
söylenecek ne kalıyordu ki geriye?
Ama hayır! Winston birden cesarete gelir gibi oldu.
O'Brien'ın yüzü, durup dururken, gözünün önüne gelmişti.
O'Brien'ın ondan yana olduğuna artık daha da
emindi. Günceyi O'Brien için, daha doğrusu O'Brien'a
yazıyordu: kimsenin okumayacağı, ama belirli birine yazılmış
ve özelliğini bundan alan, sonu gelmeyen bir
mektup gibiydi.
Parti, gözlerinizle gördüğünüze, kulaklarınızla duyduğunuza
inanmamanızı söylüyordu. Bu onların en temel,
en can alıcı buyruğuydu. Karşısına dikilen dev gücü,
herhangi bir Partili aydının bir tartışmada onu ne kadar
kolaylıkla alt edebileceğini, ortaya atılacak kurnazca savları
yanıtlamak şöyle dursun anlamakta bile zorluk çekeceğini
düşününce umarsızlığa kapıldı. Hem de haklı olmasına
karşın! Onlar haksız, kendisi haklıydı. Akılsızca
da olsa, apaçık ve gerçek olanın savunulması gerekiyordu.
Söz götürmez gerçeklere sarılmalıydı! Var olan somut
dünyanın yasaları değişmezdi. Taş sert, su ıslaktı,
desteksiz nesneler yere düşerdi. O'Brien'la konuşuyormuş
ve önemli bir kural koyuyormuş gibi yazdı:
Özgürlük, iki kere iki dört eder diyebilmektir. Buna
izin verilirse, arkası gelir.