George Orwell - 1984

miyor muydu? Posterdeki kocaman yüz, dingin bir buyurganlıkla
ona bakıyordu. Beyaz her zaman kazanır.
Tele-ekrandaki ses bir an durduktan sonra farklı, çok
daha ciddi bir tona bürünerek ekledi: "Saat on beş otuzda
yapılacak çok önemli bir açıklamayı beklemeniz için
sizi uyarıyoruz. On beş otuzda! Can alıcı önemde bir
haber bu. Sakın kaçırmayın. On beş otuzda!" Müzik çangır
çungur yeniden başladı.
Winston'ın yüreği yerinden oynadı. Cepheden gelecek
haberden söz ediliyordu; içinden gelen bir ses, haberin
kötü olduğunu söylüyordu. Bütün gün canı canına
sığmamış, Afrika'da büyük bir bozguna uğranılacağı düşüncesini
kafasından bir türlü atamamıştı. Avrasya ordusunun,
o güne kadar hiç gedik vermemiş cepheye karınca
sürüsü gibi doluştuğunu, Afrika'nın burnuna doğru
indiğini görür gibi olmuştu. Bir yolunu bulup neden arkadan
kuşatmıyorlardı onları? Batı Afrika kıyılarının görünümü
bütün ayrıntılarıyla gözlerinin önündeydi. Beyaz
atı alıp tahtanın üstünde bir hamle yaptı. Oynanması
gereken yer burasıydı işte. Siyah ordunun güneye doğru
hızla ilerlediğini görürken, birden arkada gizlice toplanmış,
onların karadan ve denizden tüm bağlantılarını
kesen bir başka güç daha gördü. Salt hayalinde canlandırarak
bu öteki gücü var ettiğini düşündü. Ama hemen
harekete geçmek gerekiyordu. Eğer Afrika'nın tümünün
denetimini ele geçirebilirlerse, Ümit Burnu'nda havaalanları
ve denizaltı üsleri kurabilirlerse, Okyanusya ikiye
bölünecekti. Bunun nasıl bir sonuç vereceği belliydi: yenilgi,
bozgun, dünyanın yeniden paylaşılması, Partinin
yok olması! İçi içini yiyordu. Karmakarışık duygular
içindeydi, ama karmakarışık demek doğru değildi belki
de; hangisinin en altta olduğunu bilemediği kat kat duygular
yüreğinde çarpışmaktaydı.
Kasılması geçti. Beyaz atı yeniden eski yerine koy-