George Orwell - 1984

kadrana gerek kalmadığı bile oluyordu. Winston kaç
oturum olduğunu anımsayamıyordu. Sorgulamanın tümü
uzun, belirsiz bir zamana -belki birkaç haftaya- yayılmıştı;
bazen günlerce, bazen de yalnızca bir iki saat
ara veriliyordu.
"Orada yatarken," dedi O'Brien, "hep Sevgi Bakanlığı'nın
sana neden bu kadar zaman ayırdığını, seninle
neden bu kadar uğraştığını merak ettin, hatta bana sordun
bile. Aslında aynı soru serbestken de kafanı kurcalıyordu.
Yaşadığın toplumun işleyişini kavrıyor, ama altında
yatan güdüleri kavrayamıyordun. Güncene ne yazdığını
anımsıyor musun: 'Nasıl'ını anlıyorum: neden'ini
anlamıyorum.' 'Neden'ini düşündüğün zaman aklından
kuşku duymuştun. Kitabı, Goldstein'ın kitabını okudun;
en azından bazı bölümlerini okumuşsundur. Bilmediğin
bir şey var mıydı içinde?"
"Siz okudunuz mu?" dedi Winston.
"O kitabı yazan benim. Daha doğrusu, yazılmasına
katkıda bulundum. Bilirsin, hiçbir kitap tek başına yazılmaz."
"Kitapta yazanlar doğru mu peki?"
"Tanımlamalar doğru. Ortaya koyduğu program ise
tam bir saçmalık. Bilginin gizliden gizliye birikmesi −bilinçlenmenin
giderek yaygınlaşması−; en sonunda da
proleteryanın ayaklanması... Parti'nin alaşağı edilmesi.
Bunları söyleyeceğini sen de kestirmiştin. Hepsi saçma.
Proleterler, bin yıl da, bir milyon yıl da geçse, asla ayaklanmazlar.
Ayaklanamazlar. Nedenini söylememe gerek
yok; sen biliyorsun zaten. Şiddetli bir isyan hayalleri besliyorsan,
sil at kafandan. Parti'nin alaşağı edilmesi olanaksız.
Parti egemenliği sonsuza dek sürecek. İyice kafana
sok bunu."
Yatağa biraz daha yaklaştı. "Parti'nin egemenliği
sonsuza dek sürecek," diye yineledi. Sonra da, Winston