George Orwell - 1984

korkunç kabalaşırlardı−, Shaftesbury Caddesi'nde gençten
bir herife toslamayayım mı! Efendiden birine benziyordu;
smokin, silindir şapka, siyah palto. Kaldırımda yalpalaya
yalpalaya gidiyordu, ben de bindiriverdim herifçioğluna,
bir kazadır oldu işte. 'Önüne baksana, ulan!' demesin
mi! Ben de, 'Koca kaldırımı satın mı aldın?' deyiverdim.
'Ulan, bana efelenme, beynini dağıtırım,' deyince,
ben de, 'Sarhoşsun sen,' dedim, 'polis çağırayım da aklın
başına gelsin.' İster inan, ister inanma, herif yakamdan tutup
öyle bir itti ki, az daha otobüsün altında kalıyordum.
O zamanlar delikanlıydık icabında, bir geçirsem bir de
yerden yerdi, ama..."
Winston artık iyice çaresizliğe kapılmıştı. Yaşlı adamın
belleği tam bir ayrıntı çöplüğüne dönmüştü. Akşama
kadar soru sorsa hiçbir şey öğrenemeyecekti. Ama
Parti tarihi az çok doğru olabilirdi, hatta tümüyle doğru
bile olabilirdi. Son bir kez şansını denedi.
"Galiba ne demek istediğimi iyi anlatamadım," dedi.
"Söylemek istediğim şu ki, çok uzun bir süredir yaşıyorsunuz,
hayatınızın yarısı Devrim öncesinde geçmiş. Örneğin,
1925'te yetişkin bir insandınız. Anımsadığınız
kadarıyla söyler misiniz, 1925'te hayat şimdikinden daha
mı iyiydi, yoksa daha mı kötüydü? Seçme şansınız olsaydı,
o zaman mı yaşamak isterdiniz, şimdi mi?"
Yaşlı adam dart tahtasına bakarak dalıp gitti. Öncekinden
daha yavaş yudumlayarak birasını bitirdi. Birayı
içince yumuşamışçasına, hoşgörülü, filozofça bir edayla
konuşmaya başladı.
"Ne söylememi istediğini biliyorum," dedi. "Keşke
genç olaydım, dememi bekliyorsun benden. Pek çok insan,
sorulduğunda, keşke genç olaydım, der. Gençken
sağlıklısındır, gücün kuvvetin yerindedir. Ama benim yaşıma
gelmeyegör, hastalıktan başını alamazsın. Ayaklarım
başıma dert, sidiktorbam rezalet. Geceleri altı yedi