George Orwell - 1984

tüfekleriyle her bir köşesinde dimdik dikildikleri kamyonlar
caddede ağır ağır ilerliyor, konvoyun ardı arası kesilmiyordu.
Kamyonlara balık istifi doldurulmuş, yırtık pırtık
yeşilimtırak üniformalarıyla sarı yüzlü ufak tefek adamlar
çömelip oturmuşlardı. Hüzünlü çekik gözleriyle kamyonların
kenarından boş boş dışarıya bakıyorlardı. Arada sırada
kamyonlardan biri sarsıldığında demir şakırtıları duyuluyordu:
Tüm tutsakların ayaklarına pranga vurulmuştu.
Kederli yüzlerle dolu kamyonlar birbiri ardı sıra geçip gidiyordu.
Winston onların orada olduklarını biliyor, ama
yüzlerini arada bir görebiliyordu. Kızın omzu ve kolu dirseğine
kadar Winston'ın koluna yaslanmıştı. Yanağı o kadar
yakındı ki, handiyse sıcaklığı duyulacaktı. Kız, tıpkı
kantinde yaptığı gibi, hemen dizginleri ele aldı. Daha önce
de yaptığı gibi, dudaklarını nerdeyse hiç kıpırdatmadan,
soğuk bir sesle konuşmaya başladı; sesi, bağrışmalar ve
kamyonların gürültüsü arasında boğulup gidiyordu.
"Beni duyabiliyor musun?"
"Evet."
"Pazar öğleden sonra işin var mı?"
"Hayır."
"O zaman dinle. Aklında tutman gerekecek. Paddington
İstasyonu'na git..."
Winston'ın ağzını açık bırakan, nerdeyse askeri bir
şaşmazlıkla, izleyeceği yolu tarif etti. Yarım saatlik bir
tren yolculuğu; istasyondan çıkınca sola dön; yol boyunca
iki kilometre yürü; en üstteki çıtası eksik olan bir kapıdan
girip çayırın ortasından geçen bir patikaya gireceksin;
otlarla kaplı dar bir yoldan yürüyüp çalılar arasında
bir keçiyolundan geçecek, yosun tutmuş kupkuru bir
ağaca varacaksın. Sanki kafasının içinde bir harita vardı.
En sonunda, "Bunların hepsini aklında tutabilecek misin?"
diye mırıldandı.
"Evet."