George Orwell - 1984

Katolik Kilisesi bile hoşgörülü sayılabilirdi. Bunun bir nedeni,
eskiden hiçbir yönetimin yurttaşlarını sürekli denetim
altında tutma gücüne sahip olmamasıydı. Ne var ki,
matbaanın bulunması kamuoyunu yönlendirmeyi kolaylaştırdı,
sinema ve radyo bu süreci daha da güçlendirdi.
Televizyonun gelişmesiyle ve aynı aygıtın hem alıcı hem
de verici olarak kullanılmasını olanaklı kılan teknolojik
ilerlemeyle birlikte, özel yaşam ortadan kalktı. Bütün
yurttaşlar ya da en azından izlenmeye değer bütün yurttaşlar,
günün yirmi dört saati polis tarafından gözetlenebiliyor,
bütün öteki iletişim kanallarından uzak tutulabildikleri
gibi, sürekli resmi propagandaya bağımlı kılınabiliyorlardı.
Artık ilk kez, yalnızca devlet iradesine tam bir
boyun eğişin dayatılması değil, tüm yurttaşların tümüyle
aynı düşüncede olmaları da sağlanmıştı.
Elliler ve altmışların devrimci döneminin ardından,
toplum, her zaman olduğu gibi, yeniden Yüksek, Orta ve
Aşağı kesimlere ayrıldı. Ama yeni Yüksek kesim, öncekilerin
tersine, içgüdüleriyle hareket etmiyor, konumunu
korumak için neyin gerekli olduğunu biliyordu. Oligarşinin
biricik güvenli temelinin kolektivizm olduğu çoktan
anlaşılmıştı. Servet ve ayrıcalığı korumanın en kolay
yolu, bunlara ortaklaşa sahip olmaktır. Yüzyıl ortalarında
meydana gelen "özel mülkiyetin ortadan kaldırılması",
gerçekte, mülkiyetin eskisinden çok daha az kişinin elinde
toplanması anlamına geliyordu; şu farkla ki, yeni mülkiyet
sahipleri bireylerden oluşan bir kitle değil, bir kesimdi.
Hiçbir Parti üyesi, ufak tefek özel eşyalar dışında,
kendi başına bir şeyin sahibi değildir. Okyanusya'da her
şey kolektif olarak Partiye aittir, çünkü her şey Parti'nin
denetimi altındadır, üretilen her şeyi Parti uygun gördüğü
biçimde değerlendirir. Devrimi izleyen yıllarda Parti
bu egemenliği hemen hiçbir karşı koyuşla karşılaşmadan
elde edebilmişti, çünkü söz konusu durum tümüyle bir