George Orwell - 1984

inceliği de buradaydı: bilinçli bir biçimde bilinçsizliği
özendirmek, sonra da, bir kez daha, az önce uygulamış
olduğunuz uykuya yatırmanın ayırdında olmamak. "Çiftdüşün"
dünyasını anlayabilmek bile çiftdüşünü kullanmayı
gerektiriyordu.
Bu arada, tele-ekrandaki kadın eğitmen yeniden hazır
ol komutu verdi. "Haydi, görelim bakalım," dedi coşkulu
bir sesle, "kim parmak uçlarına dokunabilecek!
Lütfen belinizi bükmeden eğilin, yoldaşlar. Bir, ki! Bir,
ki!.."
Winston, topuklarından kalçalarına kadar canını yakan,
çoğu kez de sonunda yeni bir öksürük nöbetine yol
açan bu egzersizden nefret ederdi. Daldığı düşüncelerin
tadı tuzu kalmamıştı. Geçmiş yalnızca değiştirilmekle
kalmamış, resmen yok edilmiş, diye geçirdi aklından. İnsan,
kendi belleği dışında hiçbir kayıt olmayınca en belirgin
gerçeği bile nasıl kanıtlayabilirdi ki? Büyük
Birader'den söz edildiğini ilk kez hangi yıl duyduğunu
anımsamaya çalıştı. Altmışlarda olmalı, diye düşündü,
ama kesin bir şey söylemek olanaksızdı. Büyük Birader,
hiç kuşkusuz, Parti'nin tarih kitaplarında en baştan beri
Devrim'in önderi ve koruyucusu olarak görünüyordu.
Gösterdiği kahramanlıklar, zamanla kapitalistlerin, kafalarında
o garip silindir şapkalarla, Londra caddelerinde
kocaman, ışıltılı otomobiller ya da iki yanı camlı faytonlarla
gezindikleri kırklı ve otuzlu yılların görkemli günlerini
kapsayacak kadar geriye götürülmüştü. Bu efsanenin
ne kadarının gerçek, ne kadarının uydurma olduğunu
bilmek olanaksızdı. Winston, Parti'nin hangi tarihte
oluştuğunu bile anımsayamıyordu. İngsos sözcüğünü
1960'tan önce duyduğunu hiç sanmıyordu, ama Eskisöylem'deki
biçimiyle −yani "İngiliz Sosyalizmi" olarak−
daha önce de var olmuş olabilirdi. Her şey bilmece gibiydi.
Bazen bir yalanı saptamak mümkün olabiliyordu.