George Orwell - 1984

parçalanan elini ovuşturuyordu, karşı koyacak gücü kalmamıştı.
Uzun bir süre geçti. Yüzü kaşık kadar kalmış adamı
götürdüklerinde gece yarısı idiyse, şimdi sabah olmalıydı;
yok, götürdüklerinde sabah idiyse, şimdi öğleden sonra
olsa gerekti. Winston saatlerdir bir başınaydı. Daracık sırada
oturmaktan o kadar acı çekiyordu ki, ikide bir kalkıp
hücrenin içinde dolanıyor, üstelik tele-ekrandan da bir
uyarı gelmiyordu. Çenesiz adamın yere düşürdüğü ekmek
parçası hâlâ oradaydı. Başlangıçta ona bakmamak için ne
yapacağını bilemiyordu, ama çok geçmeden açlık yerini
susuzluğa bıraktı. Ağzında yapış yapış, kötü bir tat vardı.
İçerideki uğultu ve hiç kapatılmayan beyaz ışık baygınlık
veriyor, kafasının içini bomboş hissetmesine yol açıyordu.
Kemiklerindeki ağrı dayanılmaz olduğunda ayağa kalkıyor,
ayağa kalkınca da başı döndüğü için hemen oturuyordu.
Bedensel duyumlarını biraz denetim altına alabildiğinde,
yeniden dehşete kapılıyordu. Kimi zaman, gittikçe azalan
bir umutla, O'Brien ve jilet düşüyordu aklına. Jileti yemeğin
içine gizleyerek gönderebilirlerdi, ama yemek verildiği
yoktu ki. Julia daha da belli belirsiz geçiyordu aklından. Bir
yerlerde acı çekiyor olmalıydı, belki de kendisinden çok
daha kötü durumdaydı. O anda acı içinde çığlık atıyor olabilirdi.
"Acımı iki katına çıkararak Julia'yı kurtarabilecek
olsam, bunu yapar mıyım? Evet, yaparım," diye geçirdi aklından.
Ama böyle yapmak zorunda olduğunu bildiği için
aldığı düşünsel bir karardı bu. Gerçekten içinden geldiği
için değil. İnsan burada acıdan ve acının yaklaşmakta olduğunu
sezmekten başka hiçbir şey duyumsayamıyordu.
Kaldı ki, insanın gerçekten acı çekerken, hangi nedenle
olursa olsun acısının artmasını istemesi mümkün müydü?
Ama bu soruyu yanıtlamak şimdilik olanaksızdı.
Yeniden postal sesleri duyuldu. Kapı açıldı, içeriye
O'Brien girdi.