George Orwell - 1984

Bir çalışma kampına gönderilmiş olması pekâlâ mümkündü.
Kız kardeşi ise, tıpkı Winston gibi, içsavaşla birlikte
ortaya çıkan, evsiz barksız çocukların gönderildiği
(Islahevi dedikleri) yurtlardan birini boylamış olabilirdi;
belki de annesiyle birlikte çalışma kampına gönderilmiş
ya da bir köşede ölüme terk edilmişti.
Gördüğü rüya hâlâ olanca canlılığıyla aklındaydı,
özellikle de tüm anlamın saklı olduğu o koruyucu kol
hareketi. Aklına, iki ay önce gördüğü bir başka rüya düştü.
Annesi, tıpkı çocuğu göğsüne bastırarak soluk, beyaz
örtülü yatakta oturduğu gibi , Winston'ın çok aşağılarında
bir yerde, batık gemide oturmuş, gittikçe derinlere
gömülmekte, ama giderek kararan suların içinden hâlâ
yukarılara, ona doğru bakmaktaydı.
Winston, Julia'ya, annesinin ortadan kayboluşunu
anlattı. Julia, gözlerini açmadan, yatağın içinde dönenip
daha rahat bir konuma geçti.
Duyulur duyulmaz bir sesle, "Belli ki, o zamanlar
azgın canavarın tekiymişsin," dedi. "Bütün çocuklar canavardır."
"Evet. Ama asıl hikâye..."
Julia'nın soluyuşundan yeniden uykuya dalmak
üzere olduğu anlaşılıyordu. Oysa Winston annesinden
söz etmeyi sürdürmek istiyordu. Anımsadığı kadarıyla,
annesinin olağanüstü bir kadın olduğunu sanmıyordu,
hele zeki bir kadın olduğu hiç söylenemezdi; yine de,
tümüyle kendine özgü davranışlarından kaynaklanan bir
soyluluk, bir eldeğmemişlik vardı onda. Duyguları sahiciydi
ve dış etkilerle değiştirilmesi olanaksızdı. Onun
gözünde, bir davranış sırf etkisiz olduğu için anlamını
yitirmezdi. Birini seviyorsan gerçekten severdin, verecek
başka hiçbir şeyin yoksa bile sevgin yeterdi. Verecek çikolata
kalmadığında, annesi çocuğu sımsıkı göğsüne bastırmıştı.
Bunun hiçbir yararı yoktu, hiçbir şeyi değiştir-