George Orwell - 1984

kımıldamadan yatıyor, bazen uyuyor, bazen de gözleri
kapalı, belli belirsiz düşlere dalıp gidiyordu. Güçlü ışığın
altında bile uyumaya çoktan alışmıştı. Hiç fark etmiyordu,
yalnızca gördüğü düşler daha belirgin oluyordu. Sürekli
düş görüyordu ve bunlar hep mutlu düşlerdi. Bazen
Altın Ülkede oluyordu, bazen de annesi, Julia ve
O'Brien'la birlikte, gün ışığının aydınlattığı kocaman,
görkemli yıkıntılar arasında oturuyordu; güneşin altında,
hiçbir şey yapmadan, öylece oturuyorlar, dinginlik içinde
bir şeyler konuşuyorlardı. Uyanıkken de, çoğu kez,
gördüğü düşleri düşünüyordu. Acı ile uyarılmadığı için
olsa gerek, düşünsel gücünü yitirmiş gibiydi. Canı sıkılmıyordu,
biriyle konuşmak ya da bir şeylerle oyalanmak
için hiçbir istek duymuyordu. Yalnız olmak, dövülmemek
ya da sorguya çekilmemek, yeterince yemek bulmak
ve temizlenebilmek onun için fazlasıyla yeterliydi.
Gittikçe daha az uyuyor, ama yine de canı yataktan
çıkmak istemiyordu. Tek istediği, öylece yatmak ve bedeninin
giderek güçlenişini duyumsamaktı. Orasına burasına
dokunarak, kaslarının sertleşip sertleşmediğini, derisinin
gerginleşip gerginleşmediğini anlamaya çalışıyordu.
Şişmanlamakta olduğu sonunda iyice belli olmuştu; artık
baldırları dizlerinden kesinlikle daha kalındı. Bir süre
sonra, başlangıçta gönülsüzce de olsa, düzenli bir biçimde
egzersiz yapmaya başladı. Çok geçmeden, hücrenin
içinde voltalayarak yaptığı hesaba göre, üç kilometre yürümeye
başlamıştı; düşük omuzları giderek dikleşiyordu.
Egzersizleri biraz daha ağırlaştırmaya kalktığında, bazı
şeyleri yapamadığını görünce hem şaşırdı hem de utandı.
Yürümekten başka bir şey yapamıyordu, kolunu uzatıp
tabureyi havada tutamıyor, tek ayak üstünde duramıyordu.
Yere çömeldiğinde kalçaları ve baldırları o kadar
acıyordu ki, ayağa kalkamıyordu. Yüzükoyun yatıp ellerini
kaldırarak ağırlığını yukarıya vermeye çalışıyor, ama