George Orwell - 1984

du, ama kendini bu satranç problemine verebilecek durumda
değildi. Kafasında yeniden birtakım düşünceler
dolanıyordu. Farkında olmadan, masanın üstündeki toz
tabakasında parmağını gezdirdi:
2x2 = 5
"İçine giremezler," demişti Julia. Ama adamın içine
de girebiliyorlardı işte. O'Brien, "Burada başına gelenler
sonsuza dek sürecek," demişti. Doğruydu. Bazı şeyler
geri gelmiyordu, insan bir daha geriye dönemiyordu. İnsanın
içinde bir şeyler ölüyor, yanıp kül oluyordu.
Julia'yı görmüştü, dahası onunla konuşmuştu bile.
Artık bir tehlike yoktu bunda. Artık yaptıklarıyla nerdeyse
hiç ilgilenmediklerini seziyordu. İsteseler bir kez daha
buluşabilirlerdi. Aslında bir rastlantı sonucu, berbat, buz
gibi bir mart günü parkta karşılaşmışlardı. Toprak kaskatı
kesilmiş, çimenler kuruyup solmuştu, rüzgârla savrulmak
umuduyla boy vermiş birkaç çiğdem dışında ortalıkta tek
bir filiz görünmüyordu. Winston, elleri buz kesmiş, gözleri
yaşarmış, hızlı hızlı yürürken birden onu görmüştü;
aralarında on metre bile yoktu. O saat, Julia'nın değişmiş,
örselenmiş olduğunu fark etmişti. Tam geçip gidiyorlardı
ki, Winston dönmüş ve isteksizce de olsa Julia'nın
ardından yürümeye başlamıştı. Hiçbir tehlike olmadığının
farkındaydı, kimsenin onlarla ilgileneceği yoktu. Julia
hiçbir şey söylememiş, önce Winston'dan kurtulmak istercesine
çimenlere yönelmiş, ama sonra yanında yürümesine
sesini çıkarmamıştı. Çok geçmeden kendilerini,
gizlenmeye de, rüzgârdan korunmaya da yaramayan,
yapraksız, bodur ağaçların arasında bulmuşlardı. İkisi de
durmuştu. Acı bir soğuk vardı. İyice seyrelmiş çiçekler,
incecik dallar arasında ıslık çalan rüzgârda titriyordu.
Winston kolunu Julia'nın beline dolamıştı.