George Orwell - 1984

"Bir tanem! Sapsarı kesildin. Ne oldu? Miden mi
bulandı yoksa?"
"Sıçandan daha korkunç bir şey yoktur bu dünyada!"
Julia ona iyice sokuldu, bedeninin sıcaklığıyla güven
vermek için kolları ve bacaklarıyla sarıp sarmaladı
Winston'ı. Winston gözlerini hemen açmadı. Yaşamı boyunca
zaman zaman gördüğü bir karabasanı bir kez daha
görür gibi olmuştu. Hiç değişmiyordu. Karanlık bir duvarın
önünde duruyordu; duvarın öbür yanında dayanılmaz
bir şey, görmeyi göze alamayacağı bir şey vardı. Rüyasında,
aslında karanlık duvarın ardında ne olduğunu bildiği
için hep kendi kendini kandırdığı duygusuna kapılıyordu
O şeyi, beyninin bir parçasını kopartıp çıkarıyormuşçasına
korkunç bir çabayla tutup ortaya çıkarabilecekti
sanki. Ama her seferinde, o şeyin ne olduğunu anlayamadan
uyanıyordu; gel gör ki, lafını ağzına tıkadığında Julia'
nın söylemekte olduğu şeyle bir bağlantısı vardı.
"Kusura bakma," dedi; "bir şey yok. Sıçanlardan nefret
ederim de."
"Merak etme, bir tanem, o iğrenç yaratıklar buraya
asla giremeyecek. Gitmeden kalın bir bezle tıkarım deliği.
Bir dahaki gelişimizde de alçıyla sıvayıp kapatırım orayı."
Winston'ın kapıldığı ürkü biraz olsun yatışmıştı. Biraz
da utanarak doğruldu, yatağın başucuna yaslandı. Julia
kalkıp tulumunu giydi, kahveyi yaptı. Cezveden yükselen
koku o denli yoğun ve çekiciydi ki, kimse fark edip
kuşkulanmasın diye pencereyi kapatmak zorunda kaldılar.
Kahvenin tadına bir diyecek yoktu, ama gerçek şekerle
yapılmış kahvenin köpüğü olağanüstüydü, yıllardır
şeker yerine sakarin kullanan Winston'ın nerdeyse unuttuğu
bir şeydi bu. Julia, bir eli cebinde, bir elinde reçelli
ekmek, odanın içinde geziniyor, kitaplığa öylesine göz
gezdiriyor, açılır kapanır masanın neresinin onarılacağını
gösteriyor, rahat olup olmadığını anlamak için kendini