George Orwell - 1984

susların üniformalarını giymiş bin kadar öğrencinin de
bulunduğu binlerce insan doldurmuştu. İç Parti üyesi,
kolları aşırı uzun, kocaman kel kafasında birkaç tel saç
kalmış, ufak tefek, bir deri bir kemik bir hatip, kızıl kumaşla
kaplanmış bir kürsüde kalabalığa tirat atıyordu.
Bu eciş bücüş mezar kaçkını, bir eliyle mikrofonu yakalamış,
kemikli kolunun ucundaki öbür pençesini de gözdağı
verircesine savururken, düpedüz nefret kusuyordu.
Amplifikatörlerin madenileştirdiği bir sesle cıyak cıyak
bağırarak vahşetlerden, kıyımlardan, sürgünlerden, yağmalamalardan,
ırza geçmelerden, tutsaklara yapılan işkencelerden,
sivillerin bombalanmasından, yalan propagandalardan,
haksız saldırılardan, çiğnenen antlaşmalardan
dem vurmaktaydı. Onu dinleyenler bir kere bütün
söylediklerine inanıyorlar, sonra da giderek öfkeden kuduruyorlardı.
Kalabalık zaman zaman galeyana geliyor,
binlerce gırtlaktan çıkan karşı konulmaz vahşi hayvan
kükremeleri, konuşmacının sesini bastırıyordu. En yabanıl
haykırışlar öğrencilerden çıkıyordu. Söylev başlayalı
yirmi dakika kadar olmuştu ki, kürsüye fırlayan bir ulak
konuşmacıya katlanmış bir kâğıt verdi. Konuşmacı, söylevine
ara vermeden, kâğıdı açıp okudu. Sesinde ve tavrında
da, söylediklerinin içeriğinde de hiçbir değişiklik
olmadı, ama birden adlar değişti. Tek bir söz söylenmeden,
kalabalık o saat anlamıştı olan biteni. Okyanusya,
Doğuasya'yla savaşıyordu! Çok geçmeden kızılca kıyamet
koptu. Meydanı donatan bayraklar ve posterlerin
hepsi yanlıştı! Nerdeyse yarısında yanlış yüzler vardı. Sabotajdı
bu! Goldstein'ın ajanları işbaşındaydı! Ortalık
karışmıştı; posterler duvarlardan sökülüyor, paramparça
edilen bayrakların üstünde tepiniliyordu. Casuslara bağlı
gençler, bir solukta damlara tırmanıp bacalardan sarkan
flamaları keserken harikalar yaratıyorlardı. Ama her
şey iki üç dakika içinde olup bitmişti. Konuşmacı ise,