George Orwell - 1984

Parti'ye karşı savaş açtın mı kendini ölmüş bilmen gerektiğini
anlayamıyordu.
"Biz ölüyüz," dedi Winston.
Julia, "Daha değil," diye karşı koydu.
"Bedence ölmemiş olabiliriz. Ama ne kadar dayanabiliriz
ki? Altı ay mı, bir yıl mı, beş yıl mı? Ben ölümden
korkuyorum. Sen gençsin, benden daha çok korkuyor
olman gerekir. Kuşkusuz, ölümü elden geldiğince geciktireceğiz.
Ama pek bir şey değişmez. Sonuç olarak insanız,
ölümle yaşam aynı kapıya çıkar."
"Hadi oradan, saçmalama! Benimle mi sevişmeyi
yeğlersin, yoksa iskeletimle mi? Yaşıyor olmaktan memnun
değil misin? Kendini hissetmek, bu benim, bu benim
elim, bu benim bacağım, ben gerçeğim, somutum,
canlıyım diyebilmek hoşuna gitmiyor mu? Söylesene,
sahiden hoşuna gitmiyor mu?"
Dönüp göğsünü Winston'a yasladı. Winston, kızın
tulumunun içindeki diri ve sert memelerini hissedebiliyordu.
Julia'nın bedeninin gençlik ve canlılığı onun bedenine
akıyordu sanki.
"Hoşuma gitmez olur mu," dedi.
"Öyleyse ölümden konuşmayı kes de beni dinle,
sevgilim. Bir daha ne zaman buluşacağımızı ayarlamamız
gerekiyor. Ormandaki yere de gidebiliriz. Epeydir
gitmedik. Ama bu sefer başka bir yoldan gitmelisin oraya.
Ben her şeyi düşündüm. Sen trenle gideceksin; bak,
çizeyim istersen."
Her zamanki becerikliliğiyle, yerdeki tozları eliyle
toparladı, güvercin yuvasından minik bir dal parçası alıp
bir kroki çizmeye koyuldu.