George Orwell - 1984

Şarkı birbirini bütünleyen dizelerle sürüp gidiyordu.
Ama "... diye çalar çanları Old Bailey'nin" sözlerinin
ardından gelen bir dize daha olmalıydı. Belki biraz zorlasalar
Bay Charrington anımsayıverirdi.
Winston, "Kim öğretti bunu sana?" diye sordu.
"Dedem. Küçükken hep söylerdi bana. Ben sekiz yaşındayken
buharlaştırıldı, senin anlayacağın ortadan kayboldu,"
diye yanıtladı Julia. Sonra da hiç ilgisi yokken,
"Limonun ne olduğunu hep merak etmişimdir," diye ekledi.
"Portakal gördüm ama. Kalın kabuklu, sarı, yuvarlak
bir meyve işte."
"Ben limonu hatırlıyorum," dedi Winston. "Ellili yıllarda
çok vardı. O kadar ekşiydi ki, koklamak bile dişlerini
kamaştırırdı"
"Bahse girerim, resmin arkası tahtakurusundan geçilmiyordur,"
dedi Julia. "Bir gün indireyim de, bir güzel
temizleyeyim. Artık çıksak iyi olacak sanırım. Şu makyajı
sileyim. Of, sıkıldım! Sonra da senin yüzündeki dudak
boyalarını çıkarırım."
Winston yatakta biraz daha kaldı. Oda kararmaktaydı.
Işığa doğru döndü, yattığı yerden cam kâğıt ağırlığını
seyre daldı. İnsanın ondan gözünü alamamasının nedeni,
içindeki mercan parçasından çok, bütünüyle camın içerisiydi.
Dipsiz bir kuyu gibi olmasına karşın, handiyse hava
kadar saydamdı. Sanki camın yüzeyi gökkubbeydi de, altında
tekmil havaküresiyle küçük bir dünya vardı. Winston'a,
bu küçük dünyanın içine girebilirmiş, dahası maun
karyola, açılır kapanır masa, saat, çelik gravür ve kâğıt
ağırlığının kendisi de bu dünyanın içindeymiş gibi geliyordu.
Kâğıt ağırlığı Winston'ın içinde bulunduğu odaydı,
mercan parçası da Julia'nın ve kendisinin kristalin
tam ortasına sonsuza dek yerleşmiş yaşamları.