George Orwell - 1984

ir tanesini eve getirip bizim oturma odasının kapısında
denedi; kulağını dayayıp da dinlediğinden çok daha iyi
işitiliyormuş. Tabii bunlar sadece bir oyuncak. Ama doğru
yolu gösteriyorlar çocuklara, değil mi?"
Tam o sırada tele-ekrandan kulak tırmalayıcı bir düdük
sesi geldi. İşbaşı yapma vaktinin geldiğini gösteriyordu.
Üçü birden yerinden fırlayıp asansörlerin önünde
itişip kakışan kalabalığa katıldı; bu arada, Winston'ın sigarasında
kalan tütün yere döküldü.
VI
Winston güncesini yazıyordu:
Üç yıl oluyor. Akşam hava kararmıştı, büyük tren istasyonlarından
birinin yakınlarındaki dar bir ara sokaktaydım.
Soluk bir sokak lambasının altında, bir kapı aralığının
yakınında bir kadın duruyordu. Genç yüzü boyaya
batmış gibiydi. Beni çeken de o boyanın maskı andıran beyazlığı
ve parlak kırmızı dudaklar oldu. Partili kadınlar
hiçbir zaman yüzlerini boyamazlardı. Sokak bomboştu, tek
bir tele-ekran yoktu. İki dolar dedi. Kadınla...
Bir an durdu, yazmayı sürdüremedi. Gözlerini kapattı,
durmadan yinelenen görüntüyü silip atmak istercesine
parmaklarını gözlerine bastırdı. Yüreğinden yeri
göğü inleterek ağız dolusu sövmek geldi. Ya da başını
duvara vurmak, masayı bir tekmede devirmek, mürekkep
hokkasını camdan dışarı fırlatmak... içini kemiren
anıyı belleğinden kazımak için zorbaca, mahalleyi ayağa
kaldıran, can yakan bir şey yapmak.