George Orwell - 1984

kunulduğunda içeri gömülen ağır, kum gibi bir şeyler
vardı içinde.
"Yoksa şeker mi?" diye sordu Winston.
"Hem de gerçek şeker. Sakarin değil, şeker. Bak, bu
da ekmek, mis gibi beyaz ekmek, bizim o berbat ekmekten
değil. Al sana, küçük bir kavanoz da reçel. Bu teneke
kutuda da süt var. Ama asıl sürpriz burada! Bununla gerçekten
övünebilirim işte. Beze sarmam gerekti, neden
dersen..."
Ama neden beze sardığını açıklamasına gerek kalmadı.
Winston'ın çocukluğundan tütüp gelen, ama şimdilerde
bile arada sırada, ansızın kapatılan bir kapıdan dışarıya
taşan ya da kalabalık bir caddeye gizemli bir biçimde
yayılırken bir an duyulup sonra birden yiten o kopkoyu,
sımsıcak koku odayı sarmıştı bile.
Winston, "Kahve," diye mırıldandı, "evet, gerçek
kahve."
"İç Parti kahvesi," dedi Julia. "Tam bir kilo."
"Bütün bunları nereden buldun?"
"Hepsi İç Parti'nin. O domuzlarda yok yok. Neyse
ki, garsonlar, uşaklar ve halktan insanlar onlardan ufak
ufak araklıyorlar. Bak, küçük bir paket de çay getirdim."
Winston, Julia'nın yanına çökmüştü. Paketin ucunu
yırttı.
"Gerçek çay. Böğürtlen yaprağı değil."
Julia, "Son zamanlarda çay bollaştı," dedi kaygısızca.
"Hindistan'ı mı ele geçirdiler, ne? Neyse, boş ver, canım,
şimdi sen beni dinle. Bir iki dakika arkanı döner misin?
Git, yatağın öbür tarafına otur. Pencereye fazla yaklaşma.
Ben söyleyene kadar da sakın arkanı dönme."
Winston, muslin perdeden dalgın dalgın aşağıya baktı.
Kolları pençe pençe olmuş kadın avluda çamaşır leğeni
ile çamaşır ipi arasında hâlâ mekik dokuyordu. Ağzında
tuttuğu iki mandalı aldı ve acıklı bir şarkı tutturdu: