George Orwell - 1984

"Kaç parmağımı görüyorsun, Winston?"
"Dört."
"Peki, Parti dört değil de beş diyorsa, o zaman kaç?"
"Dört."
Winston acıyla inledi. Kadranın ibresi elli beşe çıkmıştı.
Gövdesi tepeden tırnağa tere batmıştı. Hava ciğerlerine
doldu ve dışarı boşalırken, dişlerini kenetleyerek
bile önleyemediği boğuk iniltiler çıkardı Winston.
O'Brien, hâlâ dört parmağını göstererek, onu izliyordu.
Kolu geri çekti. Acı birazcık hafifledi.
"Kaç parmak görüyorsun, Winston?"
"Dört."
İbre altmışa yükseldi.
"Şimdi kaç parmak, Winston?"
"Dört! Dört! Başka ne diyebilirim ki? Dört!"
İbre yeniden yükselmiş olmalıydı, ama Winston
kadrana bakamıyordu. O kaba, acımasız yüzden ve dört
parmaktan başka bir şey görmüyordu. Parmaklar, gözlerinin
önünde dev birer sütun gibi dikiliyordu; bulanık ve
titreşir gibiydiler, ama dört tane oldukları kesindi.
"Kaç parmak var, Winston?"
"Dört! Kesin şunu, kesin! Nasıl yaparsınız? Dört!
Dört!"
"Kaç parmak, Winston?"
"Beş! Beş! Beş!"
"Hayır, Winston, yararı yok. Yalan söylüyorsun. Hâlâ
dört olduğunu düşünüyorsun. Söyle lütfen, kaç parmak
var?
"Dört! Beş! Dört! Siz ne diyorsanız. Yeter ki kesin
şunu, durdurun şu acıyı!"
Bir de baktı, O'Brien'ın kolu omuzlarında, dikilmiş
oturuyor. Birkaç saniyeliğine kendinden geçmiş olsa gerekti.
Gövdesini saran kayışlar gevşetilmişti. Çok üşüyordu,
zangır zangır titriyor, çeneleri birbirine vuruyor,