George Orwell - 1984

zına bir alıp bir çıkarıyor, bir şarkı söylüyor bir susuyor,
bitmek bilmeyen çocuk bezlerini ha bire ipe asıp duruyordu.
Winston, kadının geçimini çamaşır yıkayarak mı
sağladığını, yoksa sürüyle torunun kölesi mi olduğunu
merak etti. Julia da yanına gelmişti; büyülenmişçesine,
aşağıdaki iriyarı gövdeye bakıyorlardı. Winston, kendini
kaptırmış çalışmakta olan kadının çamaşır ipine uzanan
kalın kollarına, güçlü, kısraksı kalçalarına bakarken, ilk
kez kadının güzel olduğunu fark etti. Çocuk doğurmaktan
göbek bağlayıp top gibi olmuş, çalışmaktan yıprana
yıprana içi geçmiş bir şalgama dönmüş elli yaşlarındaki bir
kadının bedeninin güzel olabileceği daha önce hiç aklına
gelmemişti. Ama güzel işte, neden olmasın ki, diye düşündü.
Koca bir kaya parçasını andıran yusyumru gövde ve
pütür pütür olmuş kıpkırmızı ten, bir genç kızın bedeninin
yanında, gülün yanında olgunlaşıp etlenmiş meyvesi
gibi kalırdı. Ama meyve neden çiçekten aşağı kalsındı ki?
"Çok güzel," mırıldandı.
Julia, "Kalçaları yayla gibi," diyecek oldu.
"Bu da ona mahsus bir güzellik işte," dedi Winston.
Kolunu Julia'nın incecik beline doladı. Julia'nın bedeni
kalçasından dizine Winston'ın bedenine yaslanmıştı.
Bu bedenler asla çocuk yapamazdı. Yapamayacakları
tek bir şey varsa, o da buydu. Sırrı ancak dilden dile dolaştırabilir,
zihinden zihine aktarabilirlerdi. Avludaki kadının
zihni yoktu, yalnızca güçlü kolları, sıcak bir yüreği
ve doğurgan bir karnı vardı. Winston, kim bilir kaç çocuk
doğurmuştur, diye geçirdi aklından. On beş çocuk
doğurmuş olsa şaşırmazdı. Kısa bir süre, belki bir yıl çiçeğe
durup yabanıl güzelliğinin sefasını sürmüş, sonra
birden, döllenmiş bir meyve gibi etlenip semizleşmiş,
sertleşip kızarmıştı; kim bilir, belki otuz yıldan fazla bir
zamandır hayatı önce çocukları, ardından torunları için
çamaşır yıkamakla, yerleri fırçalamakla, giysiler, yama-