George Orwell - 1984

olmuyordu. Tam o sırada, kulakları kıllı şair Ampleforth'
un, elinde tepsisi, oturacak bir yer arandığını görmeseydi,
belki de konuşmaya hiç cesaret edemeyecekti. Ampleforth
her nedense Winston'a yakınlık duyan biriydi,
onu görür görmez masasına damlayacağı kesindi. Bir an
önce harekete geçmek gerekiyordu. İkisi de hızlı hızlı
atıştırıyordu. Sözüm ona etli kuru fasulyeydi yedikleri,
oysa çorbadan farksızdı, kuru fasulye çorbası gibi bir şey.
Winston mırıldanırcasına konuşmaya başladı. İkisi de
başını kaldırmadan önündeki sulu yemeği kaşıklıyor, iki
lokma arasında birbirine alçak sesle kuru kuruya en gerekli
sözleri söylemekle yetiniyordu.
"Kaçta çıkıyorsun işten?"
"Altı buçukta."
"Nerede buluşabiliriz?"
"Zafer Meydanı'nda, anıtın orada."
"Orada bir sürü tele-ekran var."
"Kalabalıksa fark etmez."
"Bir işaret verecek misin?"
"Hayır. Kalabalığın ortasında değilsem gelme yanıma.
Sakın bana bakma. Yakınımda bir yerde dur, yeter."
"Kaçta?"
"Yedide."
"Tamam."
Ampleforth, Winston'ı görmediği için gidip başka
bir masaya oturdu. Winston'la genç kız başka bir şey konuşmadıkları
gibi, aynı masada karşılıklı oturmalarına
karşın elden geldiğince birbirlerine bakmamaya çalıştılar.
Kız yemeğini çabucak bitirip kalktı, Winston ise
oturduğu yerde bir sigara yaktı.
Zafer Meydanı'na kararlaştırdıkları saatten önce
vardı. Tepesinde Büyük Birader'in güneye dönük heykelinin,
Havaşeridi Bir Çarpışması'nda Avrasya uçaklarının
(birkaç yıl önce Doğuasya uçaklarıydı bunlar) hakkın-