George Orwell - 1984

tutumun sonucudur; çünkü genel bir yoksunluğun hüküm
sürmesi küçük ayrıcalıkların önemini artırır ve böylece
bir kesim ile öbürü arasındaki farkı büyütür. Yirminci
yüzyılın başlarındaki ölçütlere baktığımızda, bir İç
Parti üyesinin bile çok yalın bir yaşam sürdüğünü, çalışarak
yaşadığını görürüz. Ama yine de, sahip olduğu birkaç
lüks −dayalı döşeli büyük bir apartman dairesi, daha iyi
kumaştan yapılmış giysiler, yemeği, içkisi ve tütününün
daha kaliteli olması, iki üç uşağının bulunması, özel arabası
ya da helikopterinin olması− onu bir Dış Parti üyesinden
farklı bir konuma yerleştirir; Dış Parti üyelerinin
de, "proleterler" dediğimiz dibe vurmuş kitlelerle karşılaştırıldığında,
benzer avantajları vardır. Sanki kuşatma
altındaki bir kentte yaşanmaktadır da, zenginlik ile yoksulluk
arasındaki ayrım bir parça at etine sahip olup olmamaya
bağlıdır. Aynı zamanda, savaşta, dolayısıyla da
tehlike altında yaşıyor olmanın farkındalığı, tekmil iktidarın
küçük bir zümrenin ellerine teslim edilmesini, hayatta
kalmanın doğal, kaçınılmaz koşulu kılar.
Savaş, görüleceği gibi, gerekli yıkımı sağlamakla kalmaz,
aynı zamanda bu yıkımı psikolojik bakımdan kabul
edilebilir bir biçimde sağlar. İlke olarak, tapınaklar ve piramitler
yaptırarak, çukurlar kazdırıp sonra yeniden kapattırarak,
dahası çok büyük ölçülerde mal üretip sonra
hepsini yakarak, dünyanın emek fazlasını boşa harcamak
çok kolay olurdu. Ama bu, hiyerarşik bir toplumun yalnızca
ekonomik temelini gerçekleştirirdi, duygusal temelini
değil. Burada söz konusu olan, düzgün bir biçimde
çalışmayı sürdürdüğü sürece davranışları önem taşımayan
halk kitlelerinin morali değil, Parti'nin moralidir. En
sıradan Parti üyesinin bile işinin ehli, çalışkan ve belirli
sınırlar içinde de olsa zeki olması beklenir, ama korku,
nefret, yaltaklanma, zafer düşkünlüğü gibi ruh halleri
bulunan saf ve cahil bir bağnaz olması da gerekir. Başka