George Orwell - 1984

madığı gibi, yüz kırk beş milyondan da yakın değildi.
Dahası, hiç bot üretilmemiş de olabilirdi. Kaldı ki, ne
kadar bot üretildiğini kimse bilmediği gibi, zerre kadar
umursamıyordu da. Tek bilinen, kâğıt üzerinde bol keseden
bot üretilirken, Okyanusya halkının belki de yarısının
yalınayak dolaştığıydı. Aynı şey, şu ya da bu ölçüde
her alandaki kayıtlar için geçerliydi. Her şey bir hayal
dünyasında eriyip gidiyordu, sonunda yılın hangi gününde
oldukları bile belirsizleşmişti.
Winston salona şöyle bir baktı. Tam karşıdaki odacıkta
Tillotson adındaki ufak tefek, karaşın bir adam,
dikkat kesilmiş, başını kaldırmadan çalışıyordu; dizlerinin
üstünde katlanmış bir gazete vardı, ağzını söyleyaz'ın
ağızlığına iyice yaklaştırmıştı. Söylediklerinin, kendisi ile
tele-ekran arasında bir sır olarak kalmasını sağlamaya çalışıyordu
sanki. Başını kaldırdı, gözlüğünün camlarından
Winston'a doğru düşmanca bir parıltı yansıdı.
Winston, Tillotson'ı doğru dürüst tanımadığı gibi,
ne iş yaptığını da bilmiyordu. Arşiv Dairesi'ndekiler işlerinden
pek söz etmezlerdi. İki yanı boyunca odacıkların
uzandığı, sürekli bir kâğıt hışırtısının duyulduğu ve alçak
sesle söyleyaz'a konuşanlardan bir uğultunun yükseldiği
uzun, penceresiz salonda, Winston'ın, her gün koridorlarda
gidip gelirlerken ya da İki Dakika Nefret sırasında
el kol sallayarak bağırırlarken gördüğü halde adlarını bile
bilmediği bir sürü insan vardı. Winston, yandaki odacıkta
çalışan, saçları kum sarısı, ufak tefek kadının, her gün
sabahtan akşama kadar, buharlaştırıldıkları için hiç yaşamamış
sayılan insanların adlarını gazetelerden bulup sildiğini
biliyordu. Birkaç yıl önce kocası da buharlaştırılmış
olduğu için bir bakıma kadına uygun düşen bir işti
bu. Birkaç odacık ileride ise, Ampleforth adında halim
selim, ne kokar ne bulaşır, sessiz sakin, kulakları kıllı bir
yaratık çalışıyordu; uyak ve ölçü düzme konusunda şaşır-