George Orwell - 1984

güvenilir bir bekçisiydi; hele egemen sınıflar açısından,
mantıklı davranmanın belki de en önemli bekçisiydi. Savaşların
kazanılması ya da kaybedilmesinin sorumluluğundan
hiçbir egemen sınıf tümüyle kaçamazdı.
Ama savaş gerçekten sürekli bir nitelik aldığında,
tehlikeli olmaktan da çıkar. Savaş sürekli olunca, askerî
gereklilik diye bir şey kalmaz. Teknik gelişme durabilir,
en elle tutulur gerçekler bile yadsınabilir ya da göz ardı
edilebilir. Daha önce de gördüğümüz gibi, bilimsel denebilecek
araştırmalar savaş amaçlı olarak hâlâ sürdürülmektedir,
ancak bunlar birer hayal olmaktan öteye geçmediği
gibi, sonuç vermemesi de önem taşımamaktadır.
Etkili olmaya, hatta askerî bakımdan etkili olmaya bile
artık gerek kalmamıştır. Okyanusya'da Düşünce Polisi'
nden başka hiçbir şey etkili değildir. Üç süper-devlet de
alt edilmez olduğundan, sonunda her biri düşüncenin
kolaylıkla saptırılabildiği ayrı bir dünya olup çıkmıştır.
Gerçeklik, baskısını ancak gündelik yaşamın gereksinimlerinde
duyurmaktadır: yeme ve içme, barınma ve giyinme
gereksinimi, zehir içerek ya da üst katların pencerelerinden
atlayarak canına kıymaktan sakınma gereksinimi
gibi. Gerçi yaşam ile ölüm arasında, bedensel zevk ile
bedensel acı arasında hâlâ bir ayrım vardır, ama hepsi bu
kadar. Dış dünya ve geçmişle tüm bağlantıları kopmuş
olan Okyanusya yurttaşlarının, uzayda yıldızlar arasında,
neresinin yukarısı, neresinin aşağısı olduğunu bilemeden
dolaşan birinden farkı yoktur. Böylesi bir devleti yönetenler,
firavunların ya da Roma imparatorlarının hiç olamadıkları
kadar mutlaktırlar. Kendilerini izleyen geniş
halk kitlelerinin açlıktan ölmesini önlemekle, aynı zamanda
da rakipleriyle aynı düşük askerî teknoloji düzeyinde
kalmakla yükümlüdürler; ama bu asgari yükümlülükleri
yerine getirdikten sonra, gerçekleri çarpıta saptıra
diledikleri biçime sokabilirler.