George Orwell - 1984

yüzündeki anlatımı tümüyle denetleyememiş olabilirdi.
Herkesin ortasında ya da tele-ekranın görüş alanı içindeyken
düşüncelerinizi başıboş bırakmak çok tehlikeliydi.
En ufak bir şey sizi ele verebilirdi. Sürekli gözünüzün
seğirmesi, farkında olmadan yüzünüzün kaygılı bir anlatıma
bürünmesi, kendi kendinize söylenip durmanız,
olağandışılık belirtisi gösteren ya da bir şeyler gizlediğiniz
izlenimi uyandıran herhangi bir şey. Kaldı ki, yüzünüzde
belirecek uygunsuz bir anlatım bile (örneğin, bir
zafer açıklanırken inanmamış görünmek) cezayı gerektiren
bir suçtu. Yenisöylem'de bu suç için bir sözcük bile
vardı: Yüzsuçu diyorlardı.
Kız, Winston'a yeniden arkasını dönmüştü. Belki de
onu izlediği yoktu; belki iki gündür onun bu kadar yakınlarında
oturması yalnızca bir rastlantıydı. Winston sönmüş
olan sigarasını özenli bir biçimde masanın kenarına
bıraktı. İçindeki tütün dökülmezse, geri kalanını işi bittikten
sonra içebilirdi. Yan masadaki adam Düşünce Polisi'nin
casuslarından biri olabilirdi, eğer öyleyse Winston üç
güne kadar kendini Sevgi Bakanlığı'nın mahzenlerinde
bulabilirdi, ama ne olursa olsun bir sigara izmariti boşa
harcanmamalıydı. Syme, elindeki ince uzun kâğıdı katlayıp
cebine koymuştu. Parsons yine konuşup duruyordu.
"Sana söylemiş miydim, oğlum," dedi piposunun sapını
çekiştirerek, "benim iki velet bir gün bir de bakmışlar,
yaşlı bir satıcı kadın Büyük Birader'in posterine sosis
sarıyor, o saat ateşe vermişler kadının eteğini. Çaktırmadan
arkadan yaklaşmışlar, kibriti çakıp tutuşturuvermişler
eteğini kadının. Eminim, fena yanmıştır karı. Fırlamalık
işte! Ama şeytana pabucunu ters giydirir ikisi de!
Şimdilerde Casuslar'ı dört dörtlük eğitiyorlar, benim zamanımdan
bile daha iyi yetiştiriyorlar. En son bunlara ne
vermişler dersin? Anahtar deliklerinden içeriyi dinleyebilmeleri
için kulak boruları! Benim ufak kız geçen gece