George Orwell - 1984

lişmeyi iyice düşünebilmek için yalnız kalması gerekiyordu.
Oysa bu gece Dernek Merkezi'nde olmak zorundaydı.
Kantindeki tatsız tuzsuz yemeği çalakaşık mideye indirdikten
sonra kendini Merkeze atıp bir "tartışma grubu"nun
insanın yüreğini daraltan saçma sapan konuşmalarına
katıldı, bir süre masa tenisi oynadı, birkaç kadeh
cin yuvarladı ve yarım saat "İngsos'un satrançla ilişkisi"
konulu bir konferansı dinledi. Ruhu daralmasına karşın,
bu akşam belki de ilk kez Merkez'den kaçıp gitmek gelmiyordu
içinden. Seni seviyorum sözünü görünce, yüreğinde
hayatta kalmak için müthiş bir istek uyanmış, birden
gereksiz tehlikelere atılmayı aptalca bulmaya başlamıştı.
Eve dönüp yatağa yattıktan sonra düşünceye daldığında
gecenin on biriydi; karanlıkta sesini çıkarmadan
uzandığında tele-ekrana yakalanması bile olanaksızdı.
Kızla bağlantıya geçip randevulaşmak gibi çözülmesi
gereken ciddi bir sorun vardı. Artık kızın kendisine
tuzak kuruyor olabileceği aklının ucundan bile geçmiyordu.
Öyle olmadığından en küçük bir kuşkusu yoktu,
çünkü pusulayı eline tutuştururken kızın nasıl aşka geldiğini
gözleriyle görmüştü. Üstelik aklının başından gittiği
de apaçık ortadaydı. Kızın kendisine yaklaşmak için
gösterdiği çabayı geri çevirmeyi düşünmüyordu elbette.
Gerçi daha beş gece önce aklından kızın kafasını kaldırım
taşıyla ezmek geçmişti, ama artık bunun hiç önemi
kalmamıştı. Onu, rüyasında gördüğü gibi, çırılçıplak düşündü,
gözlerinin önüne genç kızın taze bedenini getirdi.
Oysa onun da öteki salaklardan bir farkı olmadığını,
kafası yalan ve nefretle dolu, o soğuk ve donuk kızlardan
olduğunu sanmıştı. Bir an onu kaybedebileceği, o sütbeyaz
gencecik bedenin elinin altından kayıp gidebileceği
düşüncesiyle sarsıldı! En çok da, onunla hemen bağlantıya
geçmezse kızın bu işin arkasını bırakacağından korkuyordu.
Ama kızla buluşmanın zorluğu gözünü yıldırı-