George Orwell - 1984

pılırdı. Katharine, gözleri kapalı, öylece uzanır, karşı koymadığı
gibi sevişmeye de katılmaz, yalnızca boyun eğerdi.
Bu son derece utanç verici durum bir süre sonra korkunç
bir hal alırdı. Yine de, cinsel ilişkide bulunmama konusunda
anlaşabilseler, Winston onunla birlikte yaşamaya katlanabilirdi.
Ama ne tuhaftır ki, buna yanaşmayan Katharine'
di. Ona kalırsa, bir çocuk yapmaya bakmalıydılar. Dolayısıyla,
bu iş düzenli olarak haftada bir gün sürüp gitmişti.
Katharine, akşam yapılması ve asla unutulmaması gereken
bu işi sabahtan hatırlatırdı Winston'a. İki ad takmıştı bu
işe. Ya "bebek yapmak" derdi ya da "Partiye karşı görevimiz":
Evet, gerçekten de bu deyimi kullanırdı. Çok geçmeden
Winston o gün geldiğinde korkuya kapılır olmuştu.
Neyse ki çocuk olmamıştı da, Katharine sonunda denemekten
vazgeçmişti; bir süre sonra da ayrılmışlardı.
Winston sessizce içini çekti. Kalemi alıp yeniden
yazmaya başladı:
Kadın kendini yatağa attı ve hiçbir ön sevişmeye gerek
duymadan, akla gelebilecek en bayağı, en tiksinç biçimde
eteğini kaldırdı. Lambayı...
Tahtakurusu ve ucuz parfüm kokusundan geçilmeyen
odada, lambanın soluk ışığında, yüreğinde, o anda bile
Katharine'in, Parti'nin afyonlayıcı gücüyle donup kalmış,
beyaz bedeninin hayaline karışan bir yeniklik ve öfkeyle,
öylece dikilişi gözünün önüne geldi. Neden hep böyle olmak
zorundaydı? Birkaç yılda bir giriştiği bu pis ilişkiler
yerine, neden kendine ait bir kadını olamıyordu? Ne ki,
gerçek bir aşk ilişkisinin düşünü kurmak bile olanaksızdı
nerdeyse. Partili kadınların hepsi birbirinin aynıydı. İffetlilik,
tıpkı Parti'ye bağlılık gibi iliklerine işlemişti. Küçük
yaşlarda başlayan koşullandırmalar, oyunlar ve soğutmalarla,
okulda, Casuslar ve Gençlik Birliği'nde beyinlerine