George Orwell - 1984

daha vardı ve bir tele-ekranın tam altına oturdular. Sonra,
kızın ortalıkta görünmediği üç gün Winston'a kâbus
gibi geldi. Beyni ve bedeni amansız bir duyarlılık, bir tür
saydamlık kazanmıştı sanki; öyle ki, her hareket, her ses,
her ilişki, söylemek ya da duymak zorunda kaldığı her
söz yüreğini dağlıyordu. Uykusunda bile onu görür gibi
oluyordu. O üç gün boyunca günceye elini bile sürmedi.
Bir tek çalışırken rahatlıyor, on dakikalığına da olsa kendini
unutabiliyordu. Kıza ne olduğu konusunda en küçük
bir bilgisi yoktu. Sorup soruşturması da mümkün
değildi. Kim bilir, belki buharlaştırılmıştı, belki intihar
etmişti, belki de Okyanusya'nın öbür ucuna gönderilmişti;
en kötüsü ve en güçlü olasılık ise, fikir değiştirmiş
ve ondan uzak durmaya karar vermiş olabileceğiydi.
Ertesi gün kız yeniden göründü. Kolu askıdan çıkmıştı,
bileği plasterle sarılıydı. Kızı görünce nerdeyse
kendinden geçen Winston bir süre gözünü alamadı ondan.
Bir sonraki gün ise kızla handiyse konuşacaktı. Kantine
girdiğinde, kız duvardan uzakta bir masada yalnız
başına oturuyordu. Henüz erken olduğu için kantin pek
kalabalık değildi. Kuyruk ağır ağır ilerlemiş, sıra nerdeyse
Winston'a gelmişti ki, iki dakikalık bir duraklama oldu;
önlerdeki bir adam sakarin tabletini alamadığından
yakınıyordu. Winston tepsisini alıp da onun masasına
doğru yürümeye başladığında, kız hâlâ yalnız başına
oturuyordu. Winston, kızın arkasında boş bir masa aranıyormuş
gibi yaparak ilgisizce ilerledi. Aralarında üç metre
kalmış kalmamıştı. İki üç saniye sonra yanı başında
olacaktı ki, arkasından biri, "Smith!" diye sesleniverdi.
Duymamış gibi yaptıysa da adam bu kez sesini yükselterek,
"Smith!" diye bağırdı. Çaresi yoktu. Arkasına döndü.
Doğru dürüst tanımadığı, sarı saçlı, salak bakışlı,
Wilsher adında genç bir adam sırıtarak onu masasına davet
ediyordu. Geri çevirmek tehlikeli olabilirdi. Artık