George Orwell - 1984

nicenin alışkanlığıyla yüzünde en küçük bir ifade yoktu.
Yerinden kalkıp ağır ağır kapıya ilerledi.
II
Winston, tam kapının tokmağına uzanmışken, günceyi
masanın üstünde açık bırakmış olduğunu gördü.
Sayfada yukarıdan aşağıya kadar, odanın bir ucundan
okunabilecek büyüklükte harflerle KAHROLSUN BÜ-
YÜK BİRADER yazılıydı. Günceyi açık bırakmakla büyük
bir salaklık yapmıştı. Ama, o panik içinde bile, mürekkep
daha kurumamışken defteri kapatarak kaymak
kâğıdı kirletmek istememiş olduğunu fark etti.
Nefesini tutup kapıyı açtı. O anda gönlüne su serpildi.
Kapının önünde solgun, seyrek saçlı, yüzü kırış kırış,
ezik bir kadın duruyordu.
"Ah, yoldaş," dedi kadın ezgin, ağlak bir sesle. "Geldiğinizi
duydum da. Acaba bize kadar gelip mutfağımızdaki
lavaboya bir bakar mısınız? Tıkanmış galiba..."
Aynı kattaki komşunun karısı Bayan Parsons'tı.
("Bayan", Parti'nin pek doğru bulmadığı bir sözcüktü
−herkese "yoldaş" demeniz gerekiyordu− ama insan yine
de bazı kadınlara "Bayan" demekten alamıyordu kendini.)
Bayan Parsons otuz yaşlarında olmasına karşın daha
yaşlı gösteriyordu. Yüzündeki kırışıklara toz dolmuştu
sanki. Winston koridorda kadının ardı sıra ilerledi. Bu
amatörce onarım işleri gündelik bir sorun olup çıkmıştı.
Zafer Konutları 1930'lu yıllarda yapılmıştı, daireler bakımsızlıktan
dökülüyordu. Tavan ve duvarların sıvaları
sürekli dökülür, dışarısı buz tuttuğunda su boruları patlar,
ne zaman kar yağsa dam akar, ısıtma sistemi genellik-