George Orwell - 1984

Rutherford'un kendilerine yüklenen suçları işlemediklerini
sanıyordun. İtiraflarının düzmece olduğunu su götürmez
bir biçimde kanıtlayan bir belge bulduğunu sanıyordun.
Gördüğünü sandığın o fotoğraf bir sanrıydı. Gerçekten
elinde tuttuğunu sanmıştın. Şöyle bir fotoğraftı."
O'Brien'ın parmakları arasında ince uzun bir gazete
parçası belirmişti. Gazete parçası beş saniye kadar Winston'ın
görüş alanında kaldı. Fotoğrafı açık seçik görebilmişti.
Hem de o fotoğraftı. On bir yıl önce rastlantıyla
eline geçtiğinde hemen yok ettiği fotoğraftı; Jones, Aaronson
ve Rutherford'u New York'taki bir Parti toplantısında
gösteren fotoğrafın bir kopyası. Bir an gözlerinin önünde
belirmiş, sonra gözden kaybolmuştu. Ama görmüştü işte,
gözleriyle görmüştü! Yattığı yerden acıyla doğrulmaya
kalkıştı, ama boşuna. Doğrulmak şöyle dursun, azıcık kıpırdamak
bile olanaksızdı. O an kadranı bile unutmuştu.
Tek istediği, fotoğrafı yeniden parmakları arasında tutabilmek,
hiç değilse bir kez daha görebilmekti.
"Var işte!" diye bağırdı.
O'Brien, "Hayır, yok," dedi.
Odanın karşı duvarındaki bellek deliğine gidip kapağını
kaldırdı. İnce kâğıt parçası sıcak hava akımında
döne döne gitti, derinlerde bir yerde alevlerin arasında
yok oldu. O'Brien dönüp geldi.
"Kül oldu," dedi. "Kül olduğunu bile anlamak olanaksız.
Toz. Artık yok. Hiçbir zaman da olmadı."
"Ama vardı! Hâlâ da var! Belleğimizde var. Ben
anımsıyorum. Siz de anımsıyorsunuz."
"Ben anımsamıyorum," dedi O'Brien.
Winston yıkılmıştı. Çiftdüşün buydu işte. Korkunç
bir umarsızlığa kapılmıştı. O'Brien'ın yalan söylediğinden
emin olsa, hiç kaygı duymayacaktı. Ama O'Brien'ın
fotoğrafı gerçekten unutmuş olması pekâlâ mümkündü.
O zaman, fotoğrafı anımsadığını yadsıdığını unutmuş