George Orwell - 1984

Winston'ın yüreğine su serpilmişti. Demek Julia
bunu pek çok kez yapmıştı; keşke yüzlerce, binlerce kez
yapmış olsaydı. Yozluğu anıştıran her şey onda her zaman
çılgınca bir umut doğururdu. Kim bilir, belki de Parti içten
içe çürümüştü, emek ve özveriye tapınma kötülükleri
örtbas eden bir yalından başka bir şey değildi belki de.
Ah, hepsine birden cüzam ya da frengi bulaştırmak ne
kadar hoş olurdu! Parti'yi çürütmek, güçsüz kılmak, yerle
bir etmek için neler vemezdi! Julia'yı da aşağıya çekti;
şimdi ikisi de dizlerinin üstünde, yüz yüzeydiler.
"Bak. Ne kadar çok erkekle yattıysan, seni o kadar
çok seviyorum. Anladın mı?"
"Evet, çok iyi anladım."
"Saflıktan tiksiniyorum, iyilikten tiksiniyorum! Erdem
diye bir şey olmasın istiyorum. Herkes dipten doruğa
yozlaşsın istiyorum."
"İyi ya, demek tam istediğin gibiyim, sevgilim. Benden
yozunu bulamazsın."
"Yapmak hoşuna gidiyor mu? Benimle yapmaktan
söz etmiyorum, bu işi yapmayı seviyor musun?"
"Hem de nasıl."
Winston'ın duymak istediği tam da buydu. Birine
duyulan aşk değil de, o hayvansal içgüdü, o basit, bozulmamış
arzu: Parti'yi paramparça edecek güç buydu işte.
Julia'yı, ağaçlardan dökülmüş çançiçekleriyle örtülü çimenlerin
üstüne yatırdı. Bu sefer hiçbir güçlük çıkmadı.
Çok geçmeden göğüslerinin inip kalkışı yavaşlayarak
normale döndü ve keyifli bir umarsızlıkla birbirlerinden
ayrıldılar. Güneş sanki ortalığı daha da ısıtmıştı. İkisinin
de uykusu gelmişti. Winston çıkardıkları tulumları aldı,
Julia'nın üstünü örttü. Çabucak uykuya daldılar ve yarım
saat kadar uyudular.
İlk uyanan Winston oldu. Oturduğu yerden, elini
başına yastık yapmış, mışıl mışıl uyuyan Julia'nın çilli