George Orwell - 1984

düğü. Sonra her şey yeniden normale döndü, eski korku,
nefret ve şaşkınlık doludizgin geri geldi. Ama bir an −ne
kadar olduğunu bilmiyordu, belki otuz saniye− kuşkuya
yer bırakmayacak kadar açık bir biçimde görmüştü;
O'Brien'ın her yeni uyarısı beynindeki boşluğun bir bölümünü
doldurmuş ve mutlak gerçek olup çıkmıştı; öyle
ki, gerekirse iki kere iki beş edebildiği gibi üç de edebilirdi.
O'Brien daha elini indirmeden her şey silinip gitmişti;
gerçi yeniden göremiyordu, ama anımsayabiliyordu,
tıpkı bir insanın çok eskiden, bambaşka biriyken yaşadığı
bir olayı olanca canlılığıyla anımsaması gibi.
"Gördün mü," dedi O'Brien, "pekâlâ olabiliyormuş
işte."
"Evet," dedi Winston.
O'Brien, bu kadarını yeterli bulmuşçasına, yerinden
kalktı. Winston, sol tarafındaki beyaz önlüklü adamın bir
ampulü kırıp içindeki sıvıyı şırıngaya çektiğini gördü.
O'Brien gülümseyerek Winston'a döndü. Hep yaptığı
gibi, gözlüğünü burnunun üstünde geriye itti.
"Güncende yazdıklarını anımsıyor musun?" dedi.
"Hiç değilse seni anlayan ve konuşulabilecek biri olduğum
için, benim dost ya da düşman olmamın bir önemi
olmadığını yazmıştın. Haklıydın. Seninle konuşmaktan
zevk alıyorum. Kafan bana uyuyor. Kafan benimkine
benziyor, ama sen biraz kaçıksın. Sorgu sona ermeden,
istersen birkaç soru sorabilirsin bana."
"Ne istersem sorabilir miyim?"
"Ne istersen." O sırada Winston'ın gözlerinin kadrana
kaydığını gördü. "Merak etme, kapalı. İlk sorunu sor
bakalım."
"Julia'ya ne yaptınız?" dedi Winston.
O'Brien bir kez daha gülümsedi. "Julia sana ihanet
etti, Winston. Hem de anında, hiç duraksamadan. Doğrusu,
bu kadar çabuk taraf değiştiren birini çok az gör-