George Orwell - 1984

lesinde buluştuktan sonra bir türlü bir araya gelememişlerdi.
Nefret Haftası yaklaşırken çok daha fazla çalışmaya
başlamışlardı. Gerçi Nefret Haftası'na daha bir aydan
fazla vardı, bitmek tükenmek bilmeyen yoğun hazırlıklar
yüzünden herkes fazla mesai yapmak zorunda kalmıştı.
En sonunda aynı gün öğleden sonra serbest kalmayı
başarmışlar, yeniden ormandaki açıklığa gitmeye karar
vermişlerdi. Bir önceki akşam da kısa süreliğine sokakta
buluşmuşlardı. Kalabalığın ortasında birbirlerine yaklaştıklarında
Winston her zaman olduğu gibi Julia'ya doğru
dürüst bakamamış, ama göz ucuyla baktığında onun her
zamankinden daha solgun olduğunu fark etmişti.
Julia, rahatça konuşabilecekleri kanısına varınca,
"Buluşmamız yattı," diye mırıldanmıştı. "Yarın yani."
"Anlamadım."
"Yarın öğleden sonra. Gelemiyorum."
"Nedenmiş o?"
"Ah, malum neden işte. Bu kez erken başladı."
Winston bir an büyük bir öfkeye kapılmıştı. Julia'yla
tanıştığı ay içerisinde ona duyduğu isteğin niteliği değişmişti.
Başlangıçta bu istek pek o kadar şehvetli değildi.
İlk seferinde inadına sevişmişlerdi. Ama ikinci sevişmeden
sonra her şey değişmişti. Saçının kokusu, dudaklarının
tadı, teninin dokunumu iliğine işlemiş, aklını başından
almıştı. Winston onsuz edemez olmuştu, Julia yalnızca
istediği değil, hak kazandığını düşündüğü bir şey
olup çıkmıştı. Gelemeyeceğini söylediğinde, aldatıldığı
hissine kapılmıştı. Ama tam o anda kalabalık onları birbirine
yanaştırınca, elleri buluşuvermişti. Julia, Winston'
ın parmaklarının ucunu istekle değil de, sevecenlikle sıkıp
bırakmıştı. Winston da, insan bir kadınla yaşadığında
bu düş kırıklığı çok olağan, sık sık yinelenen bir şey olsa
gerek, diye geçirmişti aklından; birden, Julia'ya karşı
daha önce hiç duyumsamadığı bir sevecenlik kaplamıştı