George Orwell - 1984

Demek, savaş, daha önceki savaşlarla karşılaştırarak
değerlendirdiğimizde, bir düzenbazlıktan başka bir şey
değildir. Boynuzları birbirlerini yaralayıp bereleyemeyecek
biçimde oluşmuş, gevişgetirenler takımından bazı
hayvanlar arasındaki dövüşlere benzemektedir. Ama savaşın,
gerçek olmasa da, tümüyle anlamsız olduğu söylenemez.
Savaş, tüketim malları fazlasını eritmekle kalmaz,
aynı zamanda hiyerarşik bir toplumun istediği zihinsel
ortamın korunmasına destek olur. Savaş, görüleceği gibi,
artık tümüyle bir iç sorundur. Eskiden, bütün ülkelerin
egemen kesimleri, ortak çıkarlarını bilerek savaşın yıkıcı
gücünü sınırlandırabilmelerine karşın, birbirleriyle gerçekten
savaşırlar ve savaştan zaferle çıkan her zaman yenik
düşeni yağmalardı. Günümüzde ise asla birbirlerine
karşı savaşmamaktadırlar. Savaş her egemen kesim tarafından
kendi uyruklarına karşı verilmektedir ve savaşın
amacı toprak ele geçirmek ya da toprak yitirmeyi önlemek
değil, toplum yapısının hiç değişmeden sürmesini
sağlamaktır. Demek, "savaş" sözcüğü bile, yanıltıcı bir anlam
kazanmıştır. Savaşın, sürekli bir niteliğe bürünmekle,
savaş olmaktan çıktığını söylemek belki de doğrudur. Savaşın,
Neolitik Çağ dan başlayarak yirminci yüzyıl başlarına
kadar insanlar üzerinde yarattığı baskı ortadan kalkmış,
yerini çok farklı bir şeye bırakmıştır. Üç süper-devlet,
birbiriyle savaşmak yerine, sürekli barış içinde kalarak
birbirini kendi sınırları içinde rahat bırakma konusunda
anlaşsaydı, sonuç nerdeyse aynı olurdu. Çünkü o zaman
da her biri dış tehlike baskısından uzak kalır, kendi dünyasında
yaşamayı sürdürürdü. Gerçekten sürekli olacak
bir barış, sürekli bir savaşla aynı kapıya çıkardı. Parti üyelerinin
büyük çoğunluğu daha dar bir anlamda anlasa da,
Parti sloganının özündeki anlam budur: Savaş Barıştır.
Winston bir an okumayı bıraktı. Uzakta bir yere düşen
bir tepkili bombanın gümbürtüsünü duymuş, ama