George Orwell - 1984

verilmesi gerektiğini söyleyerek bas bas bağırmaya başlamıştı;
sanki kendisi değil de, başka biriydi kıyameti koparan.
Annesi açgözlülük etmemesini söylüyordu, ama
neye yarar; Winston yaygarayı basıyor, ciyaklıyor, sızlanıp
yakınıyor, pazarlık ediyor, çekişme uzayıp gidiyordu.
Minicik kız kardeşi, tıpkı bir maymun yavrusu gibi annesine
sımsıkı sarılmış, iri, hüzünlü gözleriyle annesinin
omzu üzerinden Winston'a bakıyordu. Sonunda annesi
çikolatanın dörtte üçünü Winston'a, dörtte birini de kız
kardeşine vermişti. Küçük kız çikolatayı alıp belki ne olduğunu
bile anlamadan boş boş bakıyordu ki, Winston
bir an izledikten sonra ansızın atılıp çikolatayı kız kardeşinin
elinden kapmış, kapıya doğru fırlamıştı.
Annesi, arkasından, "Winston, Winston!" diye seslenmişti.
"Çabuk buraya gel! Çikolatasını hemen geri ver
kardeşine!"
Winston olduğu yerde kalmış, ama geri gelmemişti.
Annesi gözünü gözüne dikmişti. Winston, o anda bile,
bir şeyler olacağını seziyor, ama ne olacağını bilemiyordu.
Elinden bir şey kapıldığını fark eden kız kardeşi usul
usul ağlamaya başlamıştı. Annesi çocuğu kollarına almış,
bağrına basmıştı. Winston, annesinin bu davranışından,
kız kardeşinin ölmekte olduğunu sezmiş; elinde yapış
yapış olan çikolatayla merdivenden aşağı fırlamış, kaçıp
gitmişti.
Annesini bir daha görmemişti. Çikolatayı mideye
indirdikten sonra kendinden utanmış, karnı acıkıncaya
kadar saatlerce sokaklarda dolanıp durmuştu. Eve döndüğünde,
annesi ortadan kaybolmuştu. O günlerde bu
tür ortadan kayboluşlar artık olağan sayılmaya başlamıştı.
Annesi ve kız kardeşi dışında odada her şey yerli yerindeydi.
Yanlarına hiçbir giysi almamışlardı, annesinin
mantosu bile duruyordu. Winston annesinin ölüp ölmediği
konusunda hâlâ kesin bir bilgi edinebilmiş değildi.