George Orwell - 1984

Derler ki zaman her şeyi iyi edermiş,
Zamanla her şey unutulur gidermiş,
Bir de bana sor, o gözyaşları ve kahkahalar,
Bugün hâlâ canımı yakar, yüreğimi dağlar!
Belli ki, içler acısı şarkıyı baştan sona ezbere biliyordu.
Güzelim yaz havasında hoş bir ezgiyle yükselen sesi
sanki mutlu bir karasevdayla yüklüydü. Şu haziran akşamı
hiç bitmese, leğendeki çamaşırlar hiç tükenmese, orada
yıllarca bebek bezlerini mandallayıp ipe sapa gelmez
şarkılar söyleyip dursa, dünyanın en mutlu insanı olacaktı
sanki. Ama Winston, birden, o güne kadar bir tek Parti
üyesinin bile kendi başına ve içinden gelerek şarkı söylediğini
duymamış olmasının ne kadar tuhaf olduğunu fark
etti. Bir Parti üyesinin şarkı söylemesi herhalde hem bir
yozluk hem de kendi kendine konuşmak kadar tehlikeli
bir gariplik olarak görülürdü. Kim bilir, belki de, insanlar
ancak açlık başlarına vurduğu zaman şarkı söylüyorlardı.
"Artık dönebilirsin," dedi Julia.
Winston arkasına dönünce onu bir an tanıyamadı.
Aslında Julia'yı çırılçıplak görmeyi bekliyordu. Ama çıplak
değildi. Gördüğü değişiklik çok daha şaşırtıcıydı.
Makyaj yapmıştı.
Demek, proleter mahallesinde bir dükkâna girip bir
sürü makyaj malzemesi almıştı. Dudaklarını kıpkırmızı
boyamış, yanaklarına allık sürmüş, burnunu pudralamıştı;
gözlerinin altına bile, daha parlak gösteren bir şey sürmüştü.
Gerçi makyaj pek ustaca yapılmamıştı, ama
Winston'ın bu konuda üstün bir beğenisi olduğu da söylenemezdi.
Şimdiye kadar Partili bir kadını makyajlı olarak
ne görmüş ne de hayal etmişti. Julia'nın görünüşündeki
değişim şaşırtıcıydı. Doğru yerleri azıcık renklendirmek
onu daha da güzelleştirmekle kalmamış, çok daha
kadınsı kılmıştı. Ayrıca, kısacık saçları ve tulumuyla