George Orwell - 1984

ı arasından geğirdi. Salıverildiğinden bu yana hem şişmanlamış
hem de rengi yerine gelmişti. Rengi yerine
gelmiş de ne söz, yüzünün hatları dolgunlaşmış, burnu
ve yanakları kan kırmızı, çıplak başı pespembe olmuştu.
Yine çağrılmadan gelen bir garson, bir satranç tahtası ile,
satranç probleminin bulunduğu sayfası açılmış olarak o
günkü Times gazetesini getirdi. Winston'ın kadehinin
boşalmış olduğunu görünce de, cin şişesini getirip kadehi
doldurdu. Winston'ın garsonlardan bir şey istemesine
gerek kalmıyordu. Alışkanlıklarını biliyorlardı. Satranç
tahtası her zaman hazırdı, köşedeki masa her zaman ona
ayrılıyordu; kahve tıklım tıklım dolu olsa bile, kimse ona
yakın oturmak istemediğinden, masası boş oluyordu.
Kaç kadeh içtiğinin hesabını bile tutmuyordu. Zaman
zaman, hesap dedikleri kirli bir kâğıt parçası getiriyorlardı,
ama Winston kendisinden hep az para aldıkları kanısındaydı.
Gerçi hesabı şişirseler de hiçbir şey fark etmezdi.
Artık cebi para görüyordu. Artık bir işi bile vardı; eski
işinden daha yüksek bir ücret aldığı, üstelik hiç yorucu
olmayan bir işe yerleştirilmişti.
Tele-ekrandan gelen müzik kesildi, yerini bir ses
aldı. Winston başını kaldırıp dinlemeye hazırlandı. Ama
cephedeki son durumla ilgili bir haber değildi. Varlık Bakanlığından
yapılan kısa bir açıklamaydı. Anlaşılan, son
üç ay içinde Onuncu Üç Yıllık Plan'daki ayakkabı bağı
üretim hedefi yüzde doksan sekiz oranında aşılmıştı.
Gazetedeki satranç problemine bakarak taşları yerleştirdi.
Atların kullanıldığı, ustaca bir oyun sonuydu.
"Beyaz oynar ve iki hamlede mat eder." Winston, Büyük
Birader'in portresine baktı. Gizemli bir kadercilikle, beyaz
her zaman kazanır, diye geçirdi içinden. Her zaman,
istisnasız, böyleydi. Şimdiye kadar hiçbir satranç probleminde
siyahın kazandığı görülmemişti. Bu, İyi'nin Kötü'ye
karşı sonsuza dek sürüp gidecek zaferini simgele-