George Orwell - 1984

yıllardır ilk kez dizlerini bükmeden ayak parmaklarına
dokunmayı başardı.
IV
Yeni bir işgünü başlarken tele-ekranın yakınlığının
bile farkında olmadan derin bir iç çeken Winston,
söyleyaz'ı kendine çekip ağızlığındaki tozları üfledi ve
gözlüğünü taktı. Sonra, masasının sağındaki basınçlı borudan
düşmüş olan dört küçük kâğıt ruloyu düzeltip birbirine
tutturdu.
Odacığının duvarlarında üç boru ağzı vardı. Söyleyaz'ın
sağında, yazılı mesajların geldiği küçük bir basınçlı
boru; solunda, gazetelerin geldiği daha kalın bir
basınçlı boru; yan duvarda ise, Winston'ın kolayca uzanabileceği
bir yerde, tel kafesle kaplı düz ve uzun bir yarık.
Bu sonuncusu, çöpe atılacak kâğıtlar içindi. Binada, yalnızca
odalarda değil, nerdeyse her koridorda bile kısa
aralıklarla buna benzer binlerce, belki on binlerce yarık
vardı. Nedense bellek delikleri deniyordu bunlara. Yok
edilmesi gerektiği bilinen bir belge, dahası yerde göze
çarpan bir kâğıt parçası varsa, hiç düşünmeden en yakın
bellek deliğinin kapağını kaldırıp içine atıyordunuz; belge
ya da kâğıt parçası sıcak hava akımına kapılarak binanın
gizli bir köşesindeki dev fırınları boyluyordu.
Winston, açmış olduğu dört kâğıt parçasına göz attı.
Her birinde, kısaltmalı bir jargonla yazılmış, bir iki satırlık
bir mesaj vardı; Bakanlığın iç haberleşmelerinde kullanılan
bu mesajlar tam olarak Yenisöylem'de yazılmamıştı,
ama büyük ölçüde Yenisöylem sözcüklerinden
oluşuyordu. Şöyle deniyordu: