George Orwell - 1984

yordu. Satrançta mat olmuşken hamle yapmaya çalışmak
gibi bir şeydi. İnsan ne yana dönse karşısına teleekran
çıkıyordu. Aslında, kızın notunu ilk okuduğunda,
onunla bağlantı kurabilmenin tüm yollarını beş dakika
içinde aklından geçirivermişti; ama artık, uzun uzun düşünebilir,
tüm aletlerini masanın üstüne dizercesine
hepsini bir bir gözden geçirebilirdi.
Bu sabahkine benzer bir karşılaşmanın yinelenemeyeceği
çok açıktı. Kız Arşiv Dairesi'nde çalışıyor olsaydı
işler bir ölçüde kolaylaşabilirdi, ama Winston Kurmaca
Dairesi'nin binanın neresinde olduğunu bilmediği gibi,
oraya gitmek için bir bahane de bulamıyordu. Kızın nerede
oturduğunu ve işten kaçta çıktığını bilseydi, onunla
eve dönerken buluşmanın bir yolunu bulabilirdi; ama
onu izlemeye kalkışmak hiç de güvenli değildi, Bakanlığın
önünde dolanıp durması gerekeceğinden ister istemez
dikkatleri üzerine çekecekti. Mektup göndermek
ise söz konusu bile olamazdı. Mektupların açıldığını bilmeyen
kalmamıştı. Kaldı ki, pek mektup yazan da yoktu
artık. Bir haber iletmeniz gerekiyorsa, uzun bir mesaj
listesi içeren kartpostallar vardı, gerekmeyen mesajların
üstünü çiziyordunuz. Hem, kızın adresi şöyle dursun,
daha adını bile bilmiyordu. Sonunda en güvenli yerin
kantin olduğuna karar verdi. Eğer kızı kantinin ortalarında,
tele-ekranlara pek yakın olmayan bir masada tek başına
otururken yakalayabilirse, ortalık da çene çalanların
gürültüsünden geçilmiyorsa ve tüm bu koşullar hiç değilse
otuz saniye sürerse, onunla iki çift laf edebilmek
mümkün olabilirdi.
Bütün bir hafta kâbus gibi geçti. Ertesi gün, tam zil
çalmış, Winston yemekten kalkıyordu ki, kız kantinden
içeri girdi. Belki de daha sonraki bir vardiyaya aktarılmıştı.
Birbirlerine bakmadan geçip gittiler. Kız bir sonraki
gün kantine tam vaktinde geldi, ama yanında üç kız