George Orwell - 1984

dünyada cezasını aktarabileceği tek bir kişi, kendisi ile
sıçanların arasına atabileceği tek bir beden olduğunu anladı.
Ve o anda, deliler gibi, avaz çıktığı kadar bağırmaya
başladı:
"Julia'ya yapın! Julia'ya yapın! Beni bırakın! Julia'ya
yapın! İstediğinizi yapın ona, umurumda değil. Yüzünü
paralasınlar, her yerini yalayıp yutsunlar. Beni bırakın!
Julia'ya yapın! Beni bırakın!"
Geri geri gidiyor, sıçanlardan uzaklaşıyor, dipsiz bir
kuyuya düşüyordu. Hâlâ iskemleye bağlıydı, ama yeri,
binanın duvarlarını delip geçiyor, dünyadan, okyanuslardan,
atmosferden, uzaydan, yıldızlar arasındaki boşluklardan
geçerek düşüyor, durmadan uzaklaşıyordu sıçanlardan.
Binlerce ışık yılı uzaklaşmış olmasına karşın,
O'Brien hâlâ yanı başında duruyordu. Tel kafesin soğukluğunu
hâlâ yanaklarında hissediyordu. Ama çevresini
kuşatan karanlığın içinde madeni bir çıt sesi daha duydu
ve kafesin kapısının açılmadığını, kapandığını anladı.
VI
Kestane Ağacı Kahvesi'nde nerdeyse in cin top oynuyordu.
Pencereden içeri vuran gün ışığı, tozlu masaları
sapsarı aydınlatıyordu. Kimselerin olmadığı, saat on
beş sularıydı. Tele-ekranlardan cızırtılı bir müzik sesi geliyordu.
Winston her zamanki köşesinde oturmuş, önündeki
boş kadehe dalıp gitmişti. Arada sırada başını kaldırıp,
karşı duvardan kendisini izleyen kocaman yüze bakıyordu.
Altında, BÜYÜK BİRADER'İN GÖZÜ ÜSTÜNDE
yazıyordu. Garsonlardan biri çağrılmadan gelip Win-