George Orwell - 1984

kere çişe kalkıyorum. Hoş, yaşlılığın faydaları da yok değil.
Bazı sorunlar ortadan kalkıyor. Mesela, kadınlarla
işin kalmıyor, muazzam bir şey bu. İnanır mısın, bir kadınla
yatmayalı nerdeyse otuz yıl oluyor. Canım da istemedi
zaten."
Winston sırtını pencereye vermişti. Daha fazla soru
sormanın anlamı yoktu. Bir bira daha ısmarlayacaktı ki,
ihtiyar birden kalktı, ayaklarını sürüye sürüye meyhanenin
yan tarafındaki, leş gibi kokan helaya yollandı. Fazladan
içtiği bira hemen etkisini göstermişti. Winston birkaç
dakika boş bardağına bakarak öylece oturdu, sonra
farkında bile olmadan yeniden sokakta buldu kendini.
Yirmi yıla kalmaz, şu basit ama müthiş soruyu, "Devrim'den
önce hayat şimdikinden daha mı iyiydi?" sorusunu
yanıtlayacak bir tek kişi kalmaz ortalıkta, diye geçirdi
içinden. Gerçi bu sorunun yanıtını almak daha şimdiden
olanaksızlaşmıştı, o günlerden sağ kalan birkaç kişi
de eski ile yeniyi kıyaslamayı beceremiyordu. Milyonlarca
ilgisiz ayrıntı anımsıyorlardı, bir iş arkadaşıyla yapılmış
bir kavga, kayıp bir bisiklet pompasının nasıl arandığı,
çok önce ölmüş bir kız kardeşin yüzü, yetmiş yıl önce
rüzgârlı bir sabah havaya kalkan tez bulutları; önemli
gerçeklerin tekmili birden belleklerden silinmişti. Küçük
nesneleri görebilen, ama büyük nesneleri göremeyen karıncalara
benziyorlardı. Bellekler şaşıp kayıtlar çarpıtılınca
da, Parti'nin yaşam koşullarını iyileştirdiği yolundaki
savını kabullenmekten başka çare kalmıyordu, çünkü
bu savın sınanabileceği hiçbir ölçüt yoktu ve hiçbir
zaman da olmayacaktı.
Dalıp gittiği düşüncelerden birden sıyrıldı. Durup
çevreye göz gezdirdi. Daracık bir sokaktaydı, evlerin arasına
sıkışıp kalmış birkaç izbe dükkân göze çarpıyordu.
Başının hemen yukarısında, bir zamanlar yaldızlı olduğu
anlaşılan, rengini yitirmiş üç madeni top asılıydı. Bildiği