George Orwell - 1984

Parmaklarını yeniden gözlerine bastırdı. En sonunda
yazmış, ama hiçbir şey değişmemişti. Terapi işe yaramamıştı.
Bağıra bağıra sövüp sayma isteği eskisi kadar
güçlüydü.
VII
Bir umut varsa, proleterlerde, diye yazdı Winston.
Bir umut varsa, proleterlerde olmalıydı, çünkü
Parti'yi yok edecek güç ancak Okyanusya nüfusunun
yüzde 85'ini oluşturan bu hor görülmüş kitlelerde harekete
geçirilebilirdi. Parti içeriden yıkılamazdı. Düşmanlarının,
varsa tabii, bir araya gelmeleri, dahası birbirlerini
tanımaları bile olanaksızdı. Efsanevi Kardeşlik örgütü
varsa bile, ki gerçekten olabilirdi, üyelerinin iki üç kişiden
fazla bir araya gelip toplanmaları kesinlikle mümkün
değildi. Bir bakış, sesteki bir titreşim, fısıldanan bir
sözcük bile isyan anlamına geliyordu. Oysa proleterler,
kendi güçlerinin bilincine bir varabilseler, belki gizli etkinlikler
yürütmeye bile gerek kalmayacaktı. Yalnızca
ayağa kalkıp, sırtına konan sinekleri savuşturan bir at gibi
silkinmeleri yetecekti. İsteseler, Parti'yi akşamdan sabaha
yerle bir edebilirlerdi. Hiç kuşkusuz, önünde sonunda
akılları başlarına gelecekti. Gel gör ki!..
Bir gün kalabalık bir caddede yürürken, biraz ilerideki
bir sokaktan yüzlerce kişinin haykırışları -kadın bağırtıları-
gelmişti kulağına. Öfke ve umarsızlık dolu korkunç
bir bağırtı kopuyordu; bir çan sesinin yankılanışının
uzayıp gitmesi gibi, "Uuuu!" diye derinden yükselen bir
uğultu. Winston'ın yüreği yerinden oynamıştı. Başladı!
diye geçirmişti içinden. İsyan! Proleterler zincirlerini kı-