George Orwell - 1984

Bütün bunları itiraf ettikten sonra da bağışlanmışlar, yeniden
Parti'ye alınmışlar ve önemli görünen, ama aslında
yan gelip yatacakları birtakım görevlere getirilmişlerdi.
Üçü de Times'da uzun, onursuz yazılar yazarak, yanlış
yola sapmalarının nedenlerini çözümlemiş, doğru yolu
tutacaklarına söz vermişlerdi.
Winston, salıverilmelerinden bir süre sonra üçünü
de Kestane Ağacı Kahvesi'nde görmüştü. Onlara, gözünün
ucuyla hem korku hem de hayranlıkla nasıl baktığını
anımsadı. Ondan çok yaşlıydılar, eski dünyanın yadigârları,
Parti'nin destansı ilk günlerinin handiyse son
büyük temsilcileriydiler. Yeraltı savaşımı ve içsavaşın
görkeminden izler taşıyorlardı hâlâ. Daha o sıralar olaylar
ve tarihler belirsizleşmeye başlamış olmasına karşın,
Winston onların adlarını Büyük Birader'in adını öğrendiğinden
yıllar önce öğrenmişti sanki. Ama aynı zamanda
düşman sayılan, aforoz edilmiş yasaklı kişilerdi, birkaç
yıla kadar ortadan kaldırılacakları kesindi. Düşünce
Polisi'nin eline düşenlerin postu kurtardıkları görülmemişti.
Üçü de mezarı boylamayı bekleyen birer cesetti.
Çevrelerindeki masalarda oturan yoktu. Böyle insanların
yakınında görülmek bile akıllıca sayılmazdı.
Kestane Ağacı Kahvesi'nin spesiyalitesi olan karanfilli
cinlerini sessizce yudumluyorlardı. İçlerinde görünüşüyle
Winston'ı en çok etkileyen Rutherford'du. Rutherford,
bir zamanların ünlü bir karikatürcüsüydü; gerek
Devrim öncesinde, gerek Devrim sırasında çarpıcı karikatürleriyle
kamuoyunu derinden etkilemişti. Şimdi bile
karikatürleri arada sırada da olsa Times'da yayımlanıyordu.
Eskiden yaptıklarına öykünen, ama nedense tatsız
tuzsuz, çarpıcılıktan yoksun karikatürlerdi. Eski konuları
−yoksul mahallelerdeki gecekondular, aç açına dolaşan
çocuklar, sokak çatışmaları, barikatlarda bile silindir şapkalarını
başlarından çıkarmayan kapitalistler− ısıtıp ısıtıp